Να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, μαριονέττα στα χέρια τους να γίνεσαι

Γράφει η Ελένη Αράπη.

“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου ε;”
Κατερίνα Γώγου

Ξύπνα κατακαημένο ανθρωπάριο, άκουσε την. Ο λόγος είναι ο στόχος!

Πώς τολμάς να ονομάζεσαι Έλληνας, πώς τολμάς να αφήνεσαι παραγωγική μονάδα να γίνεσαι, να ξεπουλάς ό,τι πολυτιμότερο έχεις τη μοναδικότητά σου, την ελευθερία, τη γλώσσα σου, για ένα κομμάτι -κι αυτό μισοφαγωμένο- ψωμί, για μια καρεκλίτσα και ένα νεκροκρέββατο;

Ξύπνα ανθρωπάριο, που σε εγκλωβίσανε μέσα σε τείχη, σου στερήσανε τη ζωή, τα όνειρά και εσύ αρνείσαι να δεις, πιο τυφλός και από τους τυφλούς. Παγωμένος στέκεις, ρίψασπις, ποτισμένος με θρησκείες, κόμματα και ελπίδες· το μέγιστο κακό της Πανδώρας, η ελπίδα. Να πεθαίνεις κάθε μέρα και όμως να αρνείσαι να ορθωθείς πάνω απο το ανάστημά σου να δεις.

Να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, μαριονέττα στα χέρια τους να γίνεσαι.

Κι εγώ η πιο δειλή απο όλους, ποτισμένη με το λίγο της γνώσης, να φλέγομαι, να ουρλιάζω, να στραβώνω παιδιά που διδάσκω και να μην τολμώ ως Λάκαινα μήτρα, το δρεπάνι να αρπάξω, να γκρεμίσω και να ξαναγεννήσω, τον γιό μου στη μάχη να ρίξω.

Ή ταν ή επι τας.

Άλλη λύση δεν υπάρχει. Ας φύγουμε τουλάχιστον όρθιοι Δάσκαλε Λιαντίνη.

Μόνο έτσι ανθρωπάριο Έλληνας θα γίνεις.

Όσο για μένα…

Βρωμάω ανθρωπίλα οι πληγές της ελευθερίας μου το άρωμά μου.

LoveLetters