Να μην νιώθεις φίλε, αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Και φτάνει εκείνη η μέρα που συνειδητοποιείς ότι τόσα χρόνια ζούσες με μια σφαίρα στο σώμα σου.
Στην αρχή σε πονούσε όπως κάθε άλλη πληγή.
Περνώντας όμως ο καιρός η πληγή επουλωνόταν.
Το σώμα σου έφτιαχνε νέα κύτταρα σιγά σιγά, ώσπου τελικά αφομοίωσε την σφαίρα· όχι σαν ξένο σώμα πια, αλλά σαν απαραίτητο στοιχείο.
Σαν να υπήρχε εκεί από πάντα.
Σα να γεννήθηκες έτσι.

Ξέρεις τι με πονάει πιο πολύ τελικά;
Που δεν νιώθω.
Δεν με ενοχλεί πια αυτή η πληγή.
Εντάξει, κάποιες φορές όταν αλλάζει ο καιρός, αλλά και πάλι δεν το λες και πόνο.
Εγώ, που με πέτυχε εκεί αριστερά, και πίστευα δεν θα μπορούσα να ζήσω πια.
Εγώ, να στέκομαι απέναντι από τον ίδιο δράστη και να μην νιώθω τίποτα.
Ούτε οργή, ούτε θλίψη, ούτε νοσταλγία, ούτε καν λίγη από εκείνη την αγάπη.

Δεν μπορώ να θυμηθώ.
Ούτε καν τις καλές στιγμές.
Σαν να μούδιασε το μέσα μου για πάντα.
Και αυτό με πονάει πιο πολύ, γιατί φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι όσο ζω με αυτή την σφαίρα στο σώμα μου, δεν θα μπορέσω να νιώσω ξανά για κανέναν.

Ζω για μένα, ναι!
Με αγαπάω τώρα πια, ναι!
Αλλά δεν νιώθω φίλε μου.
Δεν νιώθω.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από αυτό.
Να έχεις μεγαλοκαρδία όπως είπε και ο γιατρός και όμως να μην μπορείς να βάλεις άλλους ανθρώπους στην καρδιά σου.
Να πηγαίνεις πάσο τους άσσους σου.