Να με θέλεις όταν είμαι εδώ, όχι όταν φεύγω.
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Να με θέλεις όταν είμαι εδώ, όχι όταν φεύγω.
Να με ψάχνεις ακόμα κι όταν είσαι σίγουρος για μένα, όχι μόνο όταν αμφιβάλλεις.
Να με αγαπάς τις στιγμές που με πληγώνεις πιο πολύ, αντί να απομακρύνεσαι.
Να με θες όταν σε θέλω. Να με διεκδικείς κάθε μέρα κι όχι μόνο όταν νιώθεις πως με χάνεις.
Αν ψάχνεις για απωθημένα, για λαβωμένους έρωτες που στάζουν αίμα και πόνο, κοιτάς λάθος μάτια.
Αν ψάχνεις κάτι να δημιουργεί σκοτάδια στη ζωή σου, δεν το έχω.
Έχω μόνο αγάπη και κaύλα για σένα. Θέλω να σε βλέπω το χαμόγελό σου. Θέλω να δημιουργώ το χαμόγελό σου σαν ζωγράφος που φτιάχνει το αγαπημένο του έργο και όταν το τελειώσει το κοιτάζει για ώρες με συγκίνηση και θαυμασμό. Έτσι θέλω να σε λατρεύω. Σαν το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί. Σαν να είσαι το πιο όμορφο πλάσμα σε αυτό τον κόσμο.
Αν δεν αντέχεις τόση αγάπη κι ευτυχία, θα σε χάσω το ξέρω.
Αν σε τυφλώνει το φως μου γιατί έζησες πολύ καιρό κλεισμένος στα τείχη σου, στο σκοτάδι του μυαλού σου που έψαχνε μόνο να καλύψει τις βασικές ανάγκες του και έφευγε για να μην πληγωθεί, τότε θα υποφέρω κι εγώ μακριά σου.
Αν σε τρομάζει η αγάπη γιατί οι άλλες σε απογοήτευσαν, ίσως κι εγώ χωρίς να το θέλω να σε απογοήτευσα, θέλω να ξέρεις πως τώρα θα είναι αλλιώς.
Δεν υπάρχει καμία παγίδα. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, δεν ζητάω ανταλλάγματα και δεν κρύβω καμία φυλακή. Δεν σκέφτομαι καν το επόμενο λεπτό. Σκέφτομαι μόνο ότι τώρα σε θέλω και ποιος νοιάζεται για μετά. Κι όταν σε πληγώνω, πληγώνω τον εαυτό μου. Κι όταν σε αφήνω, αφήνω τον εαυτό μου.
Θέλω το δικό μας “μαζί” να είναι αληθινό και ασφαλής, για όσο κρατήσει…