Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Πες μου, σε παρακαλώ, πως αύριο θα είναι καλύτερα. Πως αυτό που μας πονάει σήμερα, θα φύγει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Πες μου, πως το τέλος δεν πλησιάζει, πως οι νύχτες δε θα μας ρουφάνε τη ψυχή και πως οι μέρες θα ξεκινάνε με φως.
Νανούρισέ με. Με ψέματα. Καινούργια, αν γίνεται. Δεν αντέχω άλλο την αλήθεια που κόβει σαν λεπίδι και αφήνει σημάδια. Σημάδια που κοιτώ κάθε πρωί στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι, “πόσες πληγές χωράει ακόμα αυτό το σώμα;”
Πες μου, πως με θέλεις όπως τότε. Πως ο κόσμος είμαι εγώ και κανείς άλλος. Πως οι αποστάσεις που έστησες μεταξύ μας θα γίνουν γέφυρες.
Πες μου, πως όσα ονειρευτήκαμε δεν ήταν απλώς σκέψεις της στιγμής, αλλά θεμέλια που θα χτίζαμε τον κόσμο μας. Ξέρω, δεν το εννοείς. Ξέρω, κι εγώ δεν πιστεύω τίποτα από όσα λες. Αλλά ας παίξουμε για λίγο αυτό το παιχνίδι. Να κοιμηθώ τουλάχιστον. Να ηρεμήσω.
Ξέρεις τι είναι το χειρότερο; Δεν είναι τα ψέματα που μου λες, αλλά η στιγμή που τα λέω εγώ στον εαυτό μου. “Είναι καλά τα πράγματα, μη φοβάσαι”, ψιθυρίζω. “Σε αγαπάει ακόμα. Απλώς κουράστηκε λίγο. Θα περάσει κι αυτό.”
Και το νανούρισμα συνεχίζεται. Ένας φαύλος κύκλος λέξεων που δε σημαίνουν τίποτα, αλλά κάνουν τα πάντα να φαίνονται λιγότερο σκληρά.
Νανούρισέ με. Με ψέματα, καινούργια. Ας είναι οι τελευταίες σου λέξεις πριν το πρωί μάς βρει να ξυπνάμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε, σωστά;