Ν’αγαπάς τους ανθρώπους που εκτίμησαν ακόμα και τα λάθη σου..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Έφυγα. Αυτή τη φορά δε δείλιασα. Δεν το έβαλα στα πόδια όπως κάνω συνήθως. Δεν έσκυψα το κεφάλι. Δε λύγισα. Έκανα λάθος τόσα χρόνια που κατάπινα αμάσητα σχόλια. Τα κατάπινα κι όχι μόνο αμάσητα, αλλά και πικρόχολα σχόλια, παρατηρήσεις που δεν είχαν να κάνουν με μένα, αλλά με τους γύρω. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόσο μένος; Πριν από λίγο δε χαιρέτησες τον ίδιο άνθρωπο που τώρα σατιρίζεις με στόμφο;

Μα για σάτιρα μιλάμε. Για τίποτα άλλο. Αλλά όχι όπως τότε, που για να βγει στη σκηνή ο κομπάρσος – υποκριτής δούλευε χρόνο με το χρόνο, πάλευε με τους δαίμονές του και φορούσε τη μάσκα που του επέβαλε ο ρόλος. Τώρα είναι άλλη πάστα, άλλης μορφής. Άλλοι κομπάρσοι και άλλοι πρωταγωνιστές. Πρόσωπα της διπλανής πόρτας, της απέναντι πολυκατοικίας.

«Κοινωνικό ενδιαφέρον» το βαφτίζουν πολλοί. Δεν καταλαβαίνω όμως από πού πηγάζει το ενδιαφέρον. «Ενδιαφέρομαι» σημαίνει νοιάζομαι, σημαίνει εκτιμώ και μπαίνω στα παπούτσια του άλλου. Εκεί δε χωράει υποκριτική, δεν υπάρχει θέση κενή για φαρμάκι και ανόσιες βλέψεις. Απορώ με τον όρο που διάλεξαν για να περιγράψουν την όλη σκηνή της υπόθεσης.

Και κάπως έτσι χτίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Είναι οι άνθρωποι που στέκονται δίπλα στον ίσκιο σου, που σε θαυμάζουν γι’ αυτό που είσαι και εκτιμούν το τι κάνεις για κείνους. Ξέρουν τις αδυναμίες σου, αλλά δε τρέφονται με το φόβο σου.

Εκτιμούν ακόμη και τα λάθη σου, γιατί βαθιά μέσα τους το γνωρίζουν πως κάτι θα διδαχθείς κι απ’ αυτά. Ξέρουν τις δυνάμεις σου και τους στόχους σου. Και όποτε λοξοδρομείς είναι εκεί για να σου φωτίσουν το δρόμο, να σου θυμίσουν ξανά το ποιος είσαι και για ποιο σκοπό μάχεσαι με το χρόνο.

Αυτούς τους ανθρώπους να τους αγκαλιάσεις. Μη φοβηθείς. Μη δειλιάσεις. Κανένας ιός δεν κολλιέται με την ψυχή σου. Σώματα ξένα σε μια μονάχα ψυχή. Αυτό να μην το ξεχάσεις ποτέ τις μέρες που ζούμε. Σπάνιο αγαθό που με κόπο κρατιέται.