Μου χρωστάς έναν έρωτα..

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Τι λες;
Μπορείς να ανατρέψεις τον πόνο της ψυχής μου;
Να σε δω να γυρνάς.
Να σε νιώσω πάλι και για πάντα.
Μπορείς να μου χαρίσεις αυτό το συναίσθημα;
Τον ανυπολόγιστο πόθο μου για σένα;
Να καταλαγιάσουν όλα όσα ένιωσα με το φευγιό σου.
Αναπάντεχα και ξαφνικά ένα γειά και ένα γύρισα.
Και μια στάλα να γίνει η ζωή μου πάλι σαν τότε.
Όταν η θάλασσα δεν φουρτούνιαζε αλλά ημέρευε.
Και να που πάλι σε έφερα στο νου.
Και νιώθω την καυτή ανάσα σου να μου καίει το λαιμό.
Και νιώθω το βλέμμα σου όλο φλόγα που με καίει, και πεθαίνω.
Ξεψυχάω στην αγκαλιά σου από τον πόθο μου.
Ξέπνοη, ανήμπορη και ανυπεράσπιστη.
Πάντα σαν και τότε.
Να με ανατριχιάζουν αυτά τα χάδια και να μεθώ σε δύο φιλιά.
Να προσμένω έναν έρωτα δυνατό, τον έρωτα σου και ως εκεί.
Δίχως παράπονα, δίχως κακία.
Τον έρωτα σου μόνο δως μου.
Δώσε εκείνο τον Θεό που κρατάς με τόσο φόβο.
Θα έδινα και την ψυχή μου στο διάβολο για σένα, για μια νύχτα.
Αν μπορούσα να τη ζήσω πάλι.
Όσο οι αγκαλιές σου φτωχαίνουν, τόσο καυλώνω στην ιδέα να σε έχω.
Κι αν δεν γυρίσεις θα σε αναγκάσω.
Κι αν δεν το θέλεις, με το ζόρι.
Γιατί σε θέλω και θέλω και τον έρωτα σου.
Και θα τον πάρω. Μου τον χρωστάς.
Και με το ζόρι.
Μου τον χρωστάς.