Μου έλειψες, μου λείπεις και θα μου λείπεις

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Ας μην τελείωνε ποτέ η νύχτα αυτή, σκέφτηκε.
Είχε τόσο καιρό να τον δει.
Όλα έμοιαζαν όπως παλιά.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ούτε αυτός.
Το άγχος τεράστιο. Η καρδιά έτοιμη να σπάσει και τα πόδια να τρέμουν.
Δεν ήταν σίγουρη πως θα ερχόταν.
Και όμως.
Δεν άργησε. Ήρθε όπως πάντα. Όπως παλιά.
Πάντα έκανε εντύπωση στις εισόδους του.
Πήγε κατευθείαν σε εκείνη.
Έκρηξη από την πρώτη αγκαλιά.
Το καλωσόρισμα του όπως πάντα. Μια τεράστια αγκαλιά. Η δική του αγκαλιά.
Η δική του μυρωδιά, ξανά.
Πόσο πολύ της είχε λείψει. Και εκείνου. Φάνηκε άλλωστε.
Είναι εκεί που δεν χωράνε λόγια. Οι πράξεις τα δείχνουν όλα.
Και μετά οι δυο τους.
Ο κόσμος πολύς αλλά αυτοί μόνοι τους!
Κανείς δεν ήταν εκεί.
Καμμιά φωνή. Καμμιά μουσική.
Μόνο τα μάτια τους, το άγγιγμά τους.
Έπρεπε να φύγουν, όπως παλιά.
Αυτές οι αγαπημένες βόλτες στον φρέσκο αέρα.
Οι ατελείωτες διαδρομές τους.
Τα αστέρια πάντα φίλοι τους από μακριά να τους φωτίζουν.
Τα χέρια της επάνω του να τον κρατούν όσο πιο σφιχτά, όχι για να μην πέσει αλλά για να τον νιώθει!
“Σε αγαπώ”, ψιθύρισε.
Της κράτησε τα χέρια και την έσφιξε ακόμα πιο δυνατά.
Κάποιες φορές, όταν μιλάνε τα σώματα, η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση.
Το άκουσαν τα αστέρια και έλαμψαν ακόμα πιο πολύ για να τους φωτίζουν το δρόμο.
Μόνο οι δυο τους και τα αστέρια!
Ο αέρας και η μουσική της νύχτας.
Εκείνος και εκείνη!
Ότι χρειαζόταν για να γίνει το φευγιό τους εκρηκτικό!
Όμως τα όμορφα τελειώνουν και πάντα αφήνουν πίσω τους μια γλύκα και μια πίκρα ταυτόχρονα.
“Μου έλειψες, μου λείπεις και θα μου λείπεις”
Ήταν οι μόνες λέξεις που θα μπορούσαν να σκεφτούν.
Όχι για πολύ.
Ο αποχαιρετισμός, δύσκολος όπως πάντα.
Το τελευταίο τους φιλί πάλι μοναδικό.
Χάθηκαν και οι δύο μέσα στη νύχτα.
Πάλι μαγικά και πάλι περιμένοντας την επόμενη φορά.
Είχε τελειώσει με τις καλύτερες αναμνήσεις μέσα στο μυαλό τους.
Η σκέψη μια και για τους δυο.
“Μου έλειψες, μου λείπεις και θα μου λείπεις”.
Ας μην τελείωνε ποτέ αυτή η νύχτα!

LoveLetters