Μισό βήμα πριν τα 30, βρήκα όλη μου την ζωή..

Εχθές κοιμήθηκα 29 και σήμερα ξύπνησα 30… Πότε μωρέ πέρασαν 30 χρόνια;;;;; Είναι πολύ διαφορετικό τελικά το 29 από το 30 κι ας είναι μόνο ένας χρόνος… Κάποιοι με νιώθουν αυτή τη στιγμή, είμαι σίγουρη.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, κοντοζυγώνοντας στα πρώτα -άντα, ήταν σαν να σκάει στο μυαλό μου μια βόμβα και άρχισαν οι εσωτερικές μου αναζητήσεις… Ποια είμαι; Που πάω; Τι θα κάνω στη ζωή μου; Ποιους θέλω στη ζωή μου; Θα μάθω τελικά τι θέλω από τη ζωή μου; Τι έκανα ως τώρα στη ζωή μου; Και δεν ήταν και λίγα αυτά που έκανα… Μιας και πριν ακόμη κλείσω τα 30 το βιογραφικό μου περιέχει 1 γάμο, 2 παιδιά και 1 διαζύγιο. Άλλοι δεν τα έχουν αυτά και μετά τα 30. Ένα από τα θετικά είναι το ότι στα 40 μου (τρόμος), εκτός από κατάθλιψη, θα έχω 20 χρονών παιδί… Δε ξέρω γιατί, αυτό όμως με κάνει να νιώθω κάπως καλύτερα.

Αναρωτιέμαι, πότε πέρασαν τα χρόνια; Το μόνο βέβαιο που έχει ο χρόνος είναι η αβεβαιότητα. Αβεβαιότητα για τις στιγμές που χάθηκαν και για εκείνες που θα έρθουν. Για τις επιλογές που θαρραλέα έκανα και για όλες εκείνες που στοιχειώνουν τα βήματα μου πίσω από την λέξη «αν». Έγινα ο άνθρωπος που ήθελα να γίνω; Και ποιος έγινα τελικά; Τι πραγματικά θέλησα; Έκανα εκπτώσεις στη ζωή μου; Πολλά ερωτήματα για έναν «λίγο» άνθρωπο. Και όχι «λίγος» γιατί δεν έχω αξία, αλλά γιατί ίσως να μην μπόρεσα, να μην κατάφερα, να εγκατέλειψα ή να φοβήθηκα.

Μια φωνή μέσα μου να με ρωτάει αν το παιδί που ήμουν κάποτε, είναι περήφανο για αυτό που τώρα έχω γίνει. Η ιστορία δείχνει ως μόνο εχθρό της ιδανικής και επιθυμητής μου εικόνας, τους φόβους μου. Πάνω που ψελλίζω το «θέλω», παραμονεύει το «φοβάμαι». Έγινα αυτό που ήθελα; Δεν ξέρω, γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω τι σημαίνει «θέλω». Δε γίνεται να προσπαθείς να απλοποιείς κάτι τόσο πραγματικά περίπλοκο. Οι εκπτώσεις είναι οι επιλογές της κάθε στιγμής. Γιατί με το να επιλέξεις κάτι, σημαίνει πως αποκλείεις και θυσιάζεις ταυτόχρονα κάτι άλλο και ίσως εκείνο το άλλο να ήταν πιο σημαντικό, και με αυτή την αλλαγή φαίνεται η εξέλιξή σου.

Σημασία έχει να προσπαθείς να γίνεις αυτός που θες, από όποιον δρόμο κι αν ξεκινάς, από όποιο στενό κι αν πορεύεσαι και όπου κι αν μέχρι σήμερα έχεις καταλήξει. Έχεις δρόμο ακόμα για να δημιουργήσεις ερωτήματα, μην κρύβεσαι πίσω από βεβιασμένες και επιφανειακές απαντήσεις. Η ταυτότητα μας είναι όλα όσα ζήσαμε, δεν ξέρω αν ήταν τελικά όλα όσα θελήσαμε. Να υπήρχε μία χρονομηχανή και να έμπαινα χωρίς δεύτερη σκέψη με προορισμό το παρελθόν. Το μέλλον ας είναι αβέβαιο. Άλλωστε τι νόημα θα είχε να μπορούσες να το καθορίσεις, να το προσδιορίσεις, να το κουμαντάρεις όπως σε βολεύει. Για φαντάσου όμως τι εκπλήξεις θα έκρυβε ένα ταξίδι στο παρελθόν και φυσικά η δυνατότητα να παρέμβεις και να το στρώσεις λίγο ή να το ανακατώσεις. Θα είχα τολμήσει όσα κάποτε φοβήθηκα ή δίστασα να κάνω.

Είναι κατάρα να μετανιώνεις για στιγμές που δεν έζησες. Είναι κατάρα αυτά τα «αν» σαν σε στοιχειώνουν. Όλα αυτά θα ξόρκιζα ένα ένα. Είχα βρεθεί σε δίλημμα. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν θα έπρεπε να πράξω αυτό που ήθελα. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις έπραξα αυτό που έπρεπε. Αυτή η στάση μου έδωσε μια κάποια ικανοποίηση.

Δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει. Μα αν με ρωτάς για όσα δεν έκανα,έχω κάμποσα απωθημένα να σου αριθμήσω. Xρονομηχανή δεν υπάρχει αλλά εγώ πάντα θα ονειρεύομαι όσα θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικά. Με ένα πικρό χαμόγελο σβήνω τα κεράκια για το χθες που με συντροφεύει, για το σήμερα που με διεκδικεί και για το αύριο που κυνηγάω. Χρόνια μου πολλά.