Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Νιώθεις απογοήτευση ενώ όλα είναι σύμφωνα με το σχέδιο. Νιώθεις αμηχανία ενώ δεν έχεις κάτι που να υστερείς με τους άλλους. Νιώθεις ότι δεν ανήκεις στο πεδίο των άλλων, παρόλο που ζεις κι απολαμβάνεις τις ίδιες συνήθειες. Νιώθεις μια μοναξιά χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις το γένος της.
Μια αίσθηση που σε ακινητοποιεί άθελά σου, χωρίς να επιδιώκεις συναντήσεις μαζί της. Σαν αερικό εμφανίζεται τις νύχτες και σε στοιχειώνει.
Εκεί που ηρεμείς εκείνη έρχεται και ροκανίζει τη σκέψη σου, ακινητοποιεί τα άκρα σου και σε κάνεις δίχως λόγο και αιτία να τρέμεις. Εκεί που ξέρεις πως όλα είναι καλά. Όσοι αγαπάς είναι υγιείς. Τα όνειρά σου έχουν πάρει σειρά. Τι να πήρε τη λάθος πορεία; Τι να είναι αυτό πυροδοτεί την ανεπιθύμητη παρουσία της;
Δυσκολεύομαι κι εγώ να απαντήσω. Δεν εμφανίζεται συχνά. Δεν έχω προσδιορίσει τη συχνότητα των επαφών της. Αλλά όταν αποφασίζει να εμφανιστεί ξέρω πως με λυγίζει.
Ό,τι όμορφο κι ιδανικό και αν φέρνω στη σκέψη, έρχεται και το ροκανίζει αργά και βασανιστικά ως το μεδούλι. Με κάνει ανίκανο να αντισταθώ και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου στη δίκη. Ανακριτής ο εαυτός. Κατηγορούμενος ο εαυτός.
Ποτέ δεν υπήρξε αθώωση. Η ετυμηγορία πάντα η ίδια. Κάποιος συνήγορος δεν εμφανίστηκε ποτέ. Είναι μάλλον οι ώρες εκείνες που δε μπορεί κανείς να παρευρεθεί πάνω στη δίκη. Ίσως επειδή είναι οι ώρες του λήθαργου και κανείς δεν επιθυμεί να αποχωριστεί το μαξιλάρι του.
Την επόμενη μέρα υπάρχει μόνο η ανάμνηση. Η αίσθηση πως ό,τι συνέβη την προηγούμενη νύχτα ήταν αληθινό. Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος μακράς διαρκείας σαν μια παραφωνία ρυθμική ταλανίζει τη σκέψη. Όλα όμως καλά.
Συνεχίζει η μέρα. Κυριαρχεί το χαμόγελο που το φοράς πίσω απ’ τη μάσκα. Άνθρωποι αγαπημένοι που συνεχίζουν την τραχεία πορεία της δόξας και του θριάμβου. Όνειρα άτακτα που επιθυμούμε να βάλουμε στη σειρά για να νιώσουμε – έστω για λίγο- πως είμαστε πλήρεις.
Όταν ένα ένα στη σειρά έρθει σε πέρας έρχεται η ανάγκη , ο πόθος θα έλεγα, για κάτι καινούριο. Κάτι ακόμη πιο μεγάλο που απαιτεί επίσης χρόνο, χρήμα και κόπο.
Αυτή η ζάλη δε λέει να με αποχωριστεί. Ίσως και χτες να με επισκέφτηκε η ίδια κυρία και να είναι το άρωμά της που άφησε πάνω στο σώμα. Δε θυμάμαι και τόσα ίσως να κάνω και λάθος…