Γράφει η Αργυροπούλου Ναταλία
Μη φοβάσαι το σκοτάδι σου. Εκεί μέσα γεννήθηκε το φως που σε κρατά ζωντανό. Κι αν το σκοτάδι σου μοιάζει ατέλειωτο, πίστεψέ με, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίστηκε η ψυχή σου.
Ξέρεις, δεν υπάρχουν ψυχές φωτεινές που δεν πέρασαν από το βαθύ σκοτάδι. Η λάμψη δεν είναι δώρο, είναι κατόρθωμα. Είναι ο ιδρώτας που στάζει όταν αγκαλιάζεις τους φόβους σου και αποφασίζεις να σταθείς όρθιος, όταν όλα γύρω σου σε καλούν να γονατίσεις.
Αυτά τα σκοτεινά σου κομμάτια δεν είναι αδυναμία, είναι η δύναμή σου. Στις σκιές, μαθαίνεις να διακρίνεις το φως. Στην αποτυχία, αναγνωρίζεις την αξία της νίκης. Στον πόνο, νιώθεις τη σημασία της χαράς. Και μέσα στο χάος, βρίσκεις τη δική σου τάξη.
Κάθε δάκρυ που κύλησε από τα μάτια σου έχει ιστορία. Είναι η υπενθύμιση ότι έζησες, ότι πάλεψες, ότι έπεσες και σηκώθηκες. Δεν έχει σημασία πόσες φορές λύγισες. Σημασία έχει ότι ακόμα είσαι εδώ. Ότι ακόμα παλεύεις, ακόμα αγαπάς, ακόμα πιστεύεις.
Ξέρεις τι κάνει τους ανθρώπους αληθινούς; Η ικανότητά τους να αποδέχονται το σκοτάδι τους. Να το κοιτάζουν στα μάτια και να του λένε: “Εσύ είσαι εγώ, κι εγώ είμαι εσύ. Κι όμως, μαζί μπορούμε να φωτίσουμε τον κόσμο.”
Μην απολογείσαι για τις πληγές σου. Είναι οι αποδείξεις ότι έχεις πολεμήσει. Είναι οι χαρακιές που σκάλισαν πάνω σου την ιστορία της ύπαρξής σου. Κι αν κάποιες φορές νιώθεις πως δεν μπορείς άλλο, να θυμάσαι πως το φως σου είναι εκεί. Δεν έφυγε ποτέ. Απλά περιμένει τη στιγμή να το καλέσεις ξανά.
Μη φοβάσαι το σκοτάδι σου. Μέσα από αυτό γεννήθηκε το φως σου. Κι αυτό το φως, μοναδικό και ανεπανάληπτο, είναι ό,τι χρειάζεσαι για να συνεχίσεις. Για να ζήσεις, να δημιουργήσεις, να αγαπήσεις. Για να είσαι αληθινός. Γιατί, στο τέλος, μόνο το φως που γεννιέται από το σκοτάδι είναι πραγματικά αυθεντικό.