Μην χάνεις ευκαιρία να κάνεις την αγάπη άγγιγμα..
Γράφει η Βάλια Κ.
Περνάνε τα χρόνια. Χάνονται και εμείς σαν θεατές της ζωής μας σκεφτόμαστε τι κάναμε και τι όχι για τα αγαπημένα μας πρόσωπα που πλέον δε τα έχουμε μαζί μας.
Θεωρούμε δεδομένους κάποιους ανθρώπους και αφηνόμαστε να μας παρασύρει η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Θεωρούμε ότι με ένα τηλεφώνημα καλύψαμε το κενό της απουσίας μας λες και αυτό ήταν ακόμη μια υποχρέωση που την βγάλαμε εις πέρας. 68
Έχουν περάσει χρόνια που έχασα τον παππουλάκο μου όπως τον αποκαλούσα από τότε που άρχισα να μιλάω και όμως δε περνάει μέρα που να μην σκεφτώ ότι θα μπορούσα να κάνω το κάτι παραπάνω. Όχι από υλικά αγαθά αλλά από την παρουσία μου. Όσο πήγαινα σχολείο ή στη σχολή περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί. Σε εκείνον όφειλα ότι έμαθα να γράφω, να διαβάζω, να κάνω όνειρα και να αγαπώ. Μου είχε μάθει πολλά πράγματα και είχε πάντα υπομονή.
Ήταν πάντα δίπλα μου ακόμη και όταν του ζητούσα να παίξει μαζί μου με τις κούκλες μου ή να μου κρατάει το μανό για να βάψω τα νύχια μου. Ήξερε τα μυστικά μου και τα θέλω μου μόνο από το βλέμμα μου, ήταν σύμμαχος στις ζαβολιές μου και έμπαινε πάντα μπροστά στο κάθε μάλωμα. Ήταν ο άνθρωπος που θαύμαζα και ο ήρωας μου. Μόνο που δε του το είπα ποτέ γιατί στα μάτια μου δε μεγάλωνε. 153
Μεγάλωσε όμως και έφυγε για το μακρινό ταξίδι απότομα μέσα σχεδόν στα χέρια μου. Πλήγμα μεγάλο γιατί δε κατάλαβα ποτέ ότι άρχισε να γίνεται αδύναμος, δε το άφηνε να φανεί. Δεν είχα δώσει βάση στα λόγια του όταν κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο που το έκανε σπάνια να μου πει «η Ζωή δεν είναι πάνω από ένα γραφείο είναι έξω και σε περιμένει όπως και εγώ να σχολάσεις να σε δω πριν κοιμηθώ».
Όταν πήγα εκείνο το βράδυ μου είπε «Θυμάσαι τα ονόματα των αστεριών που σου είχα μάθει; Ανάμεσα τους υπάρχουν και κάποια μικρά με ονόματα δικών μας ανθρώπων που λάμπουν για να φωτίζουν τον δρόμο μας». Κοιμήθηκε και έγινε αστέρι εκείνο το βράδυ.. 115
Ίσως αυτό το γεγονός να με έχει κάπως στοιχειώσει. Μπορεί να μη καταφέρνω καθημερινά να αφιερώνω χρόνο σε όσους αγαπάω αλλά όταν το κάνω παίρνω δύναμη. Δύναμη από μια αγκαλιά τους, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα , από ένα χαμόγελο ακόμη και από το παράπονο τους χαίρομαι που το μοιράζονται μαζί μου και το βγάζουν από μέσα τους. Προσπαθώ να είναι ποιοτικός ο χρόνος μου και ποτέ να μην κοιτάω το ρολόι.
Μην ξεχνιόμαστε λοιπόν, μην αφήνουμε τον χρόνο να περνάει γιατί τίποτα στη ζωή μας δεν είναι δεδομένο. Ειδικά οι ανθρώπινες σχέσεις που τις θεωρούμε δεδομένες και ειδικά σε όσους αγαπάμε και μας αγαπάνε με την δικαιολογία ότι θα μας καταλάβουν ότι δε προλαβαίνουμε λόγω καθημερινών υποχρεώσεων να αφιερώνουμε χρόνο. Να τους αγγίζουμε τώρα που μπορούμε, να τους λέμε πόσο τους αγαπάμε και πόσο περήφανοι είμαστε για αυτούς που είναι στη ζωή μας