Μην ξυπνάς μέσα της την αγάπη, που δεν είσαι άξιος να της δώσεις..
Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Μην της ξυπνάς όσα έχει αφήσει να κοιμούνται.
Έχει θάψει βαθιά μέσα της όσα πονάνε.
Δεν ξέρει εάν πέθαναν η έπεσαν σε ύπνο βαθύ αλλά πλέον δεν νιώθει.
Δεν καρδιοχτυπησε η καρδιά της στην θέα σου.
Μόνο δάκρυα πλυμμυρισαν τα μάτια της ακόμα μια φορά. Και παράπονα, πολλά παράπονα.
Κι ένα γιατί;
Πάγωσε η καρδιά της;
Συνήθισε στην απουσία σου;
Η ηρεμία που απέκτησε τόσο καιρό έχει πιο μεγάλη σημασία από το να βρει το δίκιο της.
Ενδόμυχα γνωρίζεις ότι φταις κι ας προσπάθησες ακόμα μια φορά να της πεις ότι έχει κι αυτή λάθη.
Ξέρει τα λάθη της. Μόνο που είναι αλλά από αυτά που της προσαπτεις.
Το κυριότερο λάθος της ήταν ότι σε έβαλε πιο πάνω και από τη ζωή της.
Ότι ανεχτηκε περισσότερα από όσα μπορούσε να αντέξει.
Λύγισαν τα γόνατα της από το βάρος της αδικίας, της προσβολής και της αγνωμοσύνης κι έπεσε στο έδαφος.
Σύρθηκε μόνη της ώσπου να καταφέρει να σηκωθεί πάλι.
Μόνη της, ακούς; Μόνη της.
Και τώρα δεν πλανευεται πια οσα σ’αγαπώ και να της πεις.
Γιατι και τότε σαν της τα έλεγες μετά την πονούσες.
Το μόνο που σου είπε ήταν ότι δεν είναι έτσι η αγάπη.
Η αγάπη δεν πονάει γιατρεύει, γαληνεύει.
Και τώρα τι;
Το πρώτο συναίσθημα που ήρθε στην επιφάνεια, όταν σε αντικρυσε, ήταν η πίκρα. Μια πίκρα που γέμισε το είναι της και σκέπασε κάθε όμορφο συναίσθημα που ένιωσε.
Ίσως τώρα πια αγάπησε την μοναξιά της.
Κι αν θελήσει να την μοιραστεί πια θα είναι με κάποιον που θα της ξυπνήσει τον έρωτα, την αγάπη, την εμπιστοσύνη.
Μπορείς να παλέψεις να την κερδίσεις πάλι;
Μπορείς να γεμίσεις με φως τα σκοτάδια που εσύ της φορτώσες;
Μπορείς να την κάνεις να νιώσει ασφαλής και ήρεμη;
Μπορείς να φέρεις στα χείλη το χαμόγελο που με τόση βία της στέρησες;
Μπορείς;
Εάν την αγαπάς και σου λείπει όπως είπες, ξερεις τι πρεπει να κάνεις για να την κερδίσεις πάλι.
Εάν την αγαπάς θα φροντίσεις να την κάνεις να νιώσει πάλι. Κι αυτό θέλει υπομονή. Γιατί πια δεν πιστεύει. Βλέπεις το φαρμάκι που την κέρασες την έχει ποτίσει μέχρι τα βάθη της ψυχής της.
Αλλιώς άφησε τη στην ησυχία της. Με ακούς;
Άφησε τη τώρα που βρήκε πάλι τον χαμένο εαυτο της. Έναν εαυτό που έχασε εξαιτίας σου.
Τραβά τον δρόμο σου εάν δεν μπορείς παλέψεις για εκείνη, κι άσε τη να βαδίσει το δικό της μονοπάτι.