Μην λες λόγια του αέρα, όταν φυσήξει θα χαθούν

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άκου μάτια μου τι θέλω να σου πω και κράτα το αν θες, πέτα το αν δεν σου κάνει.
Από λόγια, όρκους και υποσχέσεις, προτιμώ εκείνα που δεν θα πεις και θα τα κάνεις πράξη.
Εκείνα γουστάρω.

Μην λες πολλά, μην ορκίζεσαι σε μεγάλες πράξεις και αιώνιες λέξεις.
Τίποτα δεν θα μετρήσει περισσότερο από εκείνες τις λέξεις που αντιστοίχισαν σε πράξεις.
Μην νομίζεις πως επειδή ακούω τις λέξεις σου, δεν ξέρω τις αλήθειες σου.
Όλες τις ξέρω. Μία μία.
Πάντα τις ήξερα. Μία μία.

Και όσα δεν έλεγες, εκείνα τα εκτιμούσα πιο πολύ γιατί τα κατάπιναν άλλοτε οι ενοχές σου κι άλλοτε ο φόβος σου.
Μην ξεχνάς πως αυτή η ρουφιάνα η μνήμη είναι ευλογία και κατάρα.
Και δεν είναι ότι δεν ξεχνάει τίποτα, είναι πως σε μια στιγμή ανύποπτη, μέσα σε μια στιγμή σιωπής και γαλήνης, συνδυάζονται όλα και τα κομμάτια που σου έλλειπαν από την εικόνα μπαίνουν ένα ένα μόνα τους στην θέση τους.

Γιατί εκείνο που δεν ξέρεις είναι πως μπορεί να έχω την υπομονή να φτιάξω το πιο δύσκολο puzzle, κομματάκι κομματάκι και εκεί, στο τελευταίο, να δώσω μια και να το διαλύσω όλο.
Φύση αυτοκαταστροφική κι αέρας χωρίς λογική, όρους κι όρια.

Αέρας που όταν φυσάει.. ή τα ξεκαθαρίζει όλα ή φεύγει μακριά.