Γράφει η Γεώρα
Εκείνο το μήνυμα που ήθελα το έστειλα.
Εκείνο το βράδυ, έβαλε τον εγωισμό μου σε σίγαση. Σκέφτηκα πως η ζωή είναι μικρή για να μην πράττουμε όσα θέλουμε. Στην τελική τι ψυχή έχει ένα απλό μήνυμα;
Πήρα βαθιά ανάσα και τα χέρια μου είχαν ιδρώσει. Ίσως τελικά για μένα να σήμαινε πολλά αυτό το μήνυμα. Και ξέρεις είχα μία ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά.
Ίσως η ελπίδα να ήταν μισή, ας μη σου κρυφτώ. Αλλά είχα μεγάλη ανάγκη να σου πω, πως ήθελα να σε δω. Πως ήθελα μία αγκαλιά από σένα!
Και για μένα ήταν πολύ σημαντικό να μου πεις έλα! Όμως ήσουν έξω, αν και μόλις δέκα λεπτά από το σπίτι σου και οι δύο και απλά μου είπες πως θα πήγαινες αργότερα σπίτι σου.
Και δεν σου κρύβω, πως έσπασα. Τόσο ευαίσθητη θα μου πεις είσαι; Αν ήξερες πόσα τραβάω αυτό το διάστημα ή μάλλον ξέρεις, ξέρεις πως βάλλομαι από παντού, μετράω προδοσίες, προβλήματα, ανθρώπους μου που αγαπώ να μεγαλώνουν και δεν θέλω να τους χάσω και ήθελα εσύ η σταθερά μου υποτίθεται, να με πάρεις μία αγκαλιά απόψε που μου είναι όλα λίγο πιο δύσκολα.
Μία αγκαλιά από εκείνον τον άνθρωπο που όταν κάτι στραβώνει έρχεται να το συζητήσουμε, που δείχνει πως θέλει κάτι να σώσει. Όμως θέλεις κάτι στ’ αλήθεια να σώσεις; Ή μόνη μου παλεύω τόσο καιρό;
Γιατί υπάρχει μία ψύχρα στη συμπεριφορά σου, τώρα που έχω την ανάγκη να γίνεις για λίγο στήριγμά μου.
Το μήνυμα που ήθελα να στείλω, το έστειλα και δεν με τρώει εκείνο το “και αν;” όμως είχα την ανάγκη να ακούσω αυτό το “έλα!”. Το “έλα” που θα έλεγε ο άνθρωπός μου, όπως είχα πει και εγώ πολλές φορές. Ήθελα να είμαι η προτεραιότητα σου, όπως σε είχα πάντα εγώ. Και ίσως πιο πολύ από όλα να με πείραξε που δεν μου πρότεινες έστω να έρθω όταν πας σπίτι σου ή να έρθεις εσύ αργότερα σε μένα για να με πάρεις αγκαλιά.
Με πείραξε η αδιαφορία σου και η ψυχρότητά σου. Με πείραξε που το ένστικτό μου είχε δίκιο. Με πείραξε που πονάει η αγάπη. Και είναι άδικο γιατί σε κάθε πόνο σου, ήμουν εκεί!