Μεγαλύτερη αλητεία από το “τα λέμε” δεν ειπώθηκε ποτέ.

Γράφει η Κική Γ. 

Ποτέ κανείς δεν ξέρει την εξέλιξη μιας γνωριμίας. Ποτέ μη λες ποτέ και για πάντα, για τίποτα και για κανέναν. Απρόοπτα και απροσδόκητα, μπορεί να δεις τον άνθρωπο, που πάντα ονειρευόσουν και περίμενες, να αχνό φαίνεται στο μονοπάτι σου και να σε πλησιάζει όλο και πιο πολύ.

Έτσι, χωρίς πολλές περιστροφές, μιλάνε τα μάτια, χτυπά δυνατά η καρδιά και μια όμορφη σχέση ξεκινά. Νύχτες αξημέρωτες, έλξη, πόθος, πάθος και έρωτας. Έρωτας παντού. Διάχυτο το χρώμα του και στα κόκκινα ντυμένα όλα τριγύρω. Μεθυστικό και έντονο το άρωμα του και δυο καρδιές ενωμένες. Δυο ψυχές σε μια. Τα πάντα ένα. Ένα ζωντανό όνειρο. Μοιραία, η φαντασία οργιάζει και τολμά να κάνει παραπανίσια σενάρια. Μια ζωή παραμυθένια, χτισμένη σε γερά θεμέλια.

Δυο άνθρωποι που επικοινωνούν στον υπέρτατο βαθμό και μοιράζονται καλές και κακές στιγμές. Μια όμορφη ζωή έτσι απλά. Ένα παραμύθι που δεν θέλεις καμμιά κακιά μάγισσα να σου χαλάσει τη μαγεία. Έρχεται όμως μια μέρα η πεζή πραγματικότητα και αναγκαστικά σε προσγειώνει και σε ισοπεδώνει. Η ευτυχία γίνεται εφιάλτης και κόλαση.

Το “ένα” έγινε δύο. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετική κατεύθυνση πια. Χάθηκαν όλα. Ένας άνεμος σάρωσε τα πάντα και τα κατέστρεψε. Ακούς μια πόρτα απλά να κλείνει και θέλεις να κλείσεις τα αυτιά σου και να κατανοήσεις το αδιανόητο. “Τα λέμε”. Μένεις αποσβολωμένη. Είναι δυνατόν; Τι ζω; που βρίσκομαι; Τι ακούω;

Η απόλυτη ξεφτίλα. Τι ξεστόμισε το άτομο; Μεγαλύτερη αλητεία από το “τα λέμε” δεν ειπώθηκε ποτέ. Εμείς οι δυο “τα λέμε”. Σε μένα; Αλήτη!
Ζήσαμε τόσα, νιώσαμε, αγαπηθήκαμε, ξεπεράσαμε φουρτούνες , εμπόδια και φεύγεις σαν τον κλέφτη και με βρίζεις;

Όχι δεν “τα λέμε”. Ούτε παιδάκια είμαστε, ούτε οι “Κατινούλες ” της γειτονιάς που μαζευόμαστε και τα λέμε.
Εμείς, αν έχεις τα κότσια, μπορούμε μόνο να “τα ζήσουμε” και να τα απογειώσουμε χωρίς να “τα λέμε”. Μόνο να τα πράττουμε. Αυτά!