Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
«Μαζί θα γεράσουμε εμείς οι δύο, στο ίδιο μαξιλάρι», την θυμάσαι αυτή σου την ατάκα;
Φυσικά και τη θυμάσαι, την πούλησες πολλές φορές. Τόσο που έγινε δεύτερη φύση σου και την ξεστομίζεις σαν να την νιώθεις. Σαν να την πιστεύεις. Σαν την εννοούσες.
Μαζί με όλες τις λέξεις που ξεστόμισες, για αγάπη, έρωτα και ζωή.
Σαν να τις εννοούσες. Σαν να τις ένιωθες. Σαν να τις πίστευες.
Συνήθισες τόσο πολύ να τις λες, από τον ένα στον άλλο, έμαθες τόσο πολύ να χαμογελάς, να φιλάς, να κάνεις σαν να νιώθεις, που μπέρδεψες ακόμα κι εσύ τον εαυτό σου.
Έχασες το λογαριασμό των “σ’αγαπώ” και των “για πάντα” και νόμιζες πως αυτή τη φορά τα εννοούσες.
Μόνο που ήταν ακόμα μια παράστασή σου, αλλά ήταν τόσο καλοπαιγμένη που την πίστεψα, χωρίς καμία δυσκολία.
Μια παράστασή σου ακόμα..
Και ξέρω πια, πως «μαζί θα γεράσουμε εμείς οι δύο, στο ίδιο μαξιλάρι», θα μπορούσε να λέγεται η επόμενη ταινία σου, το επόμενο αφήγημα ή το επόμενο βιβλίο σου.
Σίγουρα όμως, δεν θα λέγεται ποτέ η ζωή μας..