Κι αν είναι στ’ άγνωστο, λίγο με νοιάζει.

Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.

Ακούμπησε το χέρι σου στην καρδιά μου.
Νιώθεις τους χτύπους;
Εγώ σχεδόν τους ακούω.
Με αγγίζεις και γίνομαι ξανά έφηβη.

Θέλω  να μοιραστώ μαζί σου συζητήσεις δίχως λόγια.
Τα μάτια μας μιλούν πιο βαθιά απο τις λέξεις.
Τα χείλη μας επικοινωνούν πιο ουσιαστικά απ’ τη φωνή που βγαίνει βραχνή.
Θέλω το σώμα σου να γίνει ο χάρτης μου και να ταξιδέψω εκεί που φοβάμαι περισσότερο.
Εκεί που τα πόδια μου τρέμουν και η ανάσα μου βαραίνει.
Δεν μπορώ να σου μιλήσω για το πάντα. Μπορώ να σου υποσχεθώ για το τώρα. Για ότι περικλείει το “τωρα” μου μαζί σου, απόλυτο και θεϊκό, που με κάνει μα θέλω να το κλείσω στο πάντα.
Σφίξε με οσο πιο πολυ μπορείς, σαν να προσπαθείς να με κλειδώσεις στην αγκαλιά σου.
Σκέπασε με, με τα χέρια σου και εγω θα σε ζεστάνω με την ανάσα μου στον λαιμό σου.
Άσε με να σε χορτάσω. Να ρουφήξω κάθε λεπτό μας σαν πολύτιμο.
Μην μου υποσχεθείς τίποτα. Μην μου πεις μεγάλα λόγια.
Πάντα με φόβιζαν.
Πάντα τα κουβαλούσα σαν φορτίο ασήκωτο μέσα μου.
Θέλω το “εδώ” και το “τώρα”.
Ασε το άρωμα σου να ποτίσει το δέρμα μου.
Είναι καταπληκτική η μνήμη που έχει η όσφρηση του ανθρώπου.
Πως μια μυρωδιά σου ξυπνάει ότι νομίζεις πως ξέχασες.
Όχι δεν κάνω βήμα πίσω. Με κρατάς και αισθανομαι σιγουριά για να προχωρήσω μπροστά.
Κράτησε με και άνοιξε μου τον δρόμο που θα περπατήσουμε μαζί.
Για το “άγνωστο” ;
Δεν με νοιάζει.
Απλά κράτα με.

LoveLetters