Γράφει η Ελένη Σάββα
Θα γράφω… Θα γράφω για μένα, για σένα, τι σημασία έχει που δεν θα τα διαβάσεις ποτέ; Ξέρω. Ξέρω πως ακόμα και μπροστά στα μάτια σου να είχες τα αμέτρητα γράμματα που σου γράφω, δεν θα τα διάβαζες. Δεν θα τους έριχνες ούτε μια ματιά.
Το γιατί δεν το ξέρω, κι ούτε θα το μάθω ποτέ. Δεν με πειράζει όμως.
Υπάρχει λόγος να το ψάξω; Μάλλον όχι. Μάλλον πρέπει απλώς να γράφω ότι νιώθω. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε, κάπου, για κάποιον αυτά να γίνουν αιτία ενός χαμόγελου. Ίσως να είναι μια στιγμή όμορφη κι ένα σκίρτημα στην καρδιά κάποτε η ανάγνωση τους…
Προς το παρόν εσύ μην δίνεις σημασία. Εγώ εξάλλου, δεν τα γράφω για σένα. Μου είναι όμως λιγάκι δύσκολο απ’ ότι βλέπεις να μην σου μιλάω. Όταν γράφω νιώθω πως μιλάω σε σένα. Κι ας μην μ’ακούς, κι ας μην απαντάς.
Κι αυτά τα γράμματα πια, έγιναν αμέτρητα. Τι να πεις; Καρδιά είναι αυτή. Καρδιά με συναισθήματα και κτύπους… Δεν μπορώ να την πιέσω. Τι να της πω άλλωστε; “Σταμάτα”; Δεν μπορώ. Δεν γίνεται! Ένας τρόπος υπάρχει να ανασαίνει η καρδιά : να νιώθει.
Κι όπως κατάλαβες νιώθει. Τα νιώθει όλα έντονα. Κι είναι όμορφο! Είναι τόσο όμορφο. Και ποιος ξέρει, ίσως μετά από χρόνια αυτά τα γράμματα να τα διαβάζω και να έρχεται στο νου μου η μορφή σου σαν μια πολύ μακρινή ανάμνηση. Κι ίσως τότε, ίσως τότε να χαμογελάω!