Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και η θάλασσα δεν είναι στις καλές της.
Διαμαρτύρεται και αυτή όπως το μυαλό μου.
Σηκώνει κύματα και ύστερα ηρεμεί και στα αυτιά μου ηχεί σαν μία προσπάθεια να ακουστεί κι αυτή όπως και εγώ.
Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και το φεγγάρι αχνοφαίνεται μέσα από τα σύννεφα.
Αχνοφαίνεται κι αυτό σαν να μου κάνει παρέα στη μοναξιά μου.
Σιγά σιγά δύει κι αυτό.
Κουράστηκε φαίνεται.
Η παραλία είναι άδεια και υπάρχει γύρω μία εκκωφαντική σιωπή.
Δεν την αντέχω τη σιωπή.
Δεν την μπορώ.
Μου δίνει το ελεύθερο να ηρεμήσω και να αρχίσω να σκέφτομαι και πάλι.
Να σκέφτομαι όλα αυτά που μέσα στη βουή της μέρας δεν μπορώ.
Βαρκούλες δεμένες σε σημαδούρες κουνιούνται στο ρυθμό της θάλασσας και κάπως καθησυχάζουν το ταραγμένο μυαλό μου, που δεν λέει και πάλι απόψε να σταματήσει να δημιουργεί σενάρια.
Τα φώτα στην απέναντι πλευρά φαίνονται να κινούνται και με κάνουν να αισθάνομαι πως η ζωή συνεχίζεται.
Πως τίποτα δεν μένει στάσιμο.
Δεν τελειώνουν όλα με μία αναποδιά.
Κι όμως κοιτάζω τον ουρανό και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι όλα όσα θα ήθελα να έχω και δεν έχω.
Όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε καλά και τελικά δεν πήγαν.
Βλέπω στα αστέρια τα πρόσωπα όλων όσων θα ήθελα να βρίσκονται εδώ μαζί μου και όμως εκείνοι επέλεξαν άλλο μονοπάτι.
Τελείως διαφορετικό από το δικό μου.
Σκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να κάνω και δεν τόλμησα ποτέ.
Και έπειτα σκέφτομαι και εκείνα που τόλμησα να κάνω και τα μετάνιωσα οικτρά.
Και ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Να κάνεις κάτι που το θες πολύ και να το μετανιώσεις ή να μην το κάνεις ποτέ και να το μετανιώσεις;
Όπως και να έχει, στο τέλος, για κάτι θα μετανιώνεις, όποτε μήπως είναι καλύτερα να μετανιώνεις γνωρίζοντας πως έχεις περάσει τουλάχιστον καλά;
Το φεγγάρι έχει πάρει ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα και θυμίζει φλούδα από πορτοκάλι.
Ίσα που φαίνεται στον ουρανό. Παρόλα αυτά μου δίνει ελπίδα.
Ελπίδα πως και αύριο θα ανατείλει πως και αύριο θα δύσει, πως τίποτα δεν θα αλλάξει στον κόσμο ότι κι αν φέρει η αυριανή μέρα μαζί της.
Λέω να πάω για ύπνο. Η ώρα έφτασε 1:00 και στον ουρανό δεν υπάρχει πλέον φεγγάρι.
Με κούρασε η σιωπή.
Με κούρασε και η θάλασσα με τους παφλασμούς και τη φασαρία της.
Αύριο πάλι.
Ραντεβού για ένα ακόμα βράδυ με το φεγγάρι και τα αστέρια, να κάνω τον απολογισμό της μέρας που πέρασε και να αναρωτιέμαι τι μπορεί να φέρει η επόμενη.
Αύριο πάλι, με ίσως λίγο πιο καθαρό μυαλό να δω τα πράγματα με άλλο μάτι.
LoveLetters