Κάποτε, έρχεται ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει με όλο του το είναι.

Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος

Από τις πρώτες κιόλας μέρες τα πνεύματα και οι ψυχές μας είχαν γίνει ένα. Μια καταιγίδα συναισθημάτων που δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο παρά μόνο μια στιγμή που συναντήθηκαν τα βλεματα μας για μόλις μερικά δευτερόλεπτα.

Ήξερα ακριβώς τι σκεφτόσουν, την ώρα που το σκεφτόσουν. Ήξερα ακόμα και τις ευχές που έκανες αθόρυβα, όταν κοιτούσαμε τα αστέρια και εσύ μου χαϊδεύες το κεφαλι που είχα ακουμπισμένο στα πόδια σου.

Κάθε φορά με ρωτούσες, “τι σκέφτηκα;” Χαμογελούσες γεμάτη αγωνία, και περίμενες πώς και πώς την απάντηση μου. Θυμάμαι την έκφραση σου. Άλλοτε τρομαγμένη κι άλλοτε με απορία, και από καμιά φορά χαιρόσουν γιατί ήξερες.

Ήξερες λοιπόν πως δεν μπορούσα να μαντέψω λάθος. Πάντα μιλούσαμε και όταν σε ρωτούσα “τι έχεις;” μου έλεγες, “τίποτα όλα καλά.”

Εγώ όμως ήξερα. Και εσύ ήξερες, απλά δυσκολευόσουν να το πιστέψεις. Πώς να το πιστέψεις άλλωστε;

Βγήκες βαριά πληγωμένη από την τελευταία σου σχέση. Πού να φανταστείς ότι μετά από τόσο πονο θα συναντούσες έναν άνθρωπο που θα κοιτούσε κυρίως μέσα στην ψυχή σου και ότι δεν θα τον ενδιέφερε τίποτε άλλο;

Μέχρι την στιγμή που το αποδέχτηκες και είπες, ναι οκ, όμως θα μου πεις πώς γίνεται;

Έτσι ειναι η πραγματική αγάπη. Έτσι ειναι η αληθινή αγάπη. Έτσι ειναι όταν αγαπάς έναν άνθρωπο με όλο σου το ειναι. Και πρόσθεσα μια φράση του Paulo Coelho. “Οταν ο θεός θέλει να σώσει έναν άνθρωπο στέλνει κάποιον να τον αγαπήσει.”

Γι’αυτο είμαι εδώ λοιπόν. Ήρθα με όλη μου την ψυχική αγάπη για να σε σώσω. Από τότε έχω να μάθω νέα σου.