Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έβαλα στο χάρτη ένα σημάδι.
Ένα μέρος χωρίς παρελθόν. Χωρίς μνήμες.
Χωρίς τίποτα εκεί να με δένει με κανέναν.
Μια βαλίτσα από καιρό μισογεμάτη.
Λευκά χαρτιά για να σημαδευτούν.
Δυο βιβλία χιλιοδιαβασμένα.
Μερικά όνειρα που γλίτωσαν απ’ την φωτιά.
Λίγα ξεχασμένα θέλω και μερικά ακόμα δεν θέλω.
Ανόητες ελπίδες δεν θα μπορούσαν να μείνουν απ’ έξω και μια πυξίδα διαφορετική από τις άλλες.
Η δική μου η πυξίδα, με πήγαινε πάντα εκεί που έπρεπε να χαθώ.
Εκεί που άξιζε να ξεχαστώ και να αφεθώ.
Για καιρό χαμένη αυτή η πυξίδα κι έτσι εγώ πήγαινα σε όλα τα σωστά μέρη.
Γνώριζα τους σωστούς ανθρώπους.
Ανθρώπους με ίδια μάσκα καλοσύνης και αγάπης.
Ανθρώπους που μόλις τους χαλάσεις τα χατήρια.. θα δεις το αληθινό τους πρόσωπο και θα τρομάξεις.
Ανθρώπους που παίζουν φτηνά παιχνίδια με λέξεις “βαριές”.
Ανθρώπους που σκορπάνε στον αέρα αγάπες, υποσχέσεις, όρκους..
Κι εκεί, σε εκείνη την από καιρό ξεχασμένη βαλίτσα, βρήκα την πυξίδα μου!
Εκείνη την πυξίδα που με πήγαινε με όρτσα τον καιρό και τα πανιά ανοιχτά.
Εκείνη την πυξίδα που ξέρει να με πηγαίνει στα πιο σωστά μου λάθη.
Γιατί για όλα στην ζωή μπορεί να μετανιώσω.. εκτός από εκείνα τα λίγα, σωστά μου λάθη.
Εκείνα που αγάπησα και μ’αγάπησαν, όπως δεν έμαθα ποτέ να μ’αγαπώ εγώ..
Ένα σημάδι στο χάρτη και μια πυξίδα χαλασμένη.
