Κάποιοι παλεύουν με τους φόβους τους, κάποιοι εγκαταλείπουν και παραδίδονται στη δίνη τους.

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Ο φόβος σε εξαντλεί. Σου αφαιρεί τη χαρά της ζωής, την ανεμελιά, την ικανότητα να γευτείς τους καρπούς των κόπων σου. Ο φόβος έχει πολλές μορφές. Είναι η βία που έχει αποδεχτεί το είναι μου και μαστιγώνει με μανία την ύπαρξή μου.

Κάποιοι παλεύουν με τους φόβους τους, κάποιοι εγκαταλείπουν και παραδίδονται στη δίνη τους. Ίσως επειδή κουράστηκαν να δείχνουν δυνατοί για να παίρνουν δύναμη οι άλλοι, ίσως για να παρηγορούνται οι άλλοι και να σε έχουν πρότυπο δύναμης και αγωνιστή. Αλλά εσύ μέσα σου ξέρεις πως έχεις ανάγκη κάποιον πιο δυνατό από σένα τελικά, να σου δώσει τη δύναμη που σου στέρησαν οι φόβοι σου.

Εκείνα τα τέρατα της ζωής που τα προκάλεσαν ο πόνος, η εγκατάλειψη, η προδοσία, οι άνθρωποι γενικότερα. Εκείνοι που βασίστηκες πάνω τους κι ακόμα τους φοβάσαι, σαν το πληγωμένο σκυλί που ενώ πέρασε πολλά φοβάται ένα απλό χάδι από έναν περαστικό. Γιατί απλά δεν έμαθε στην αποδοχή της αγάπης αλλά στην αποδοχή του πόνου και του φόβου.

Ο φόβος είναι ένας ενδόμυχος οίκτος για μας, μια κατάσταση αυτολύπησης. Δεν είναι γενναιότητα ούτε πράξη αξιέπαινη. Αν δεν αλλάξω το φόβο μου για το ποιος είμαι, δεν θα γίνω ποτέ αυτό που ονειρεύτηκα, αυτό που το παιδί μέσα μου πασχίζει καθημερινά να βγει αγκαλιά με την εσωτερική γαλήνη, με την αγαλλίαση ότι η ψυχή πάτησε τον φόβο, είτε του θανάτου, είτε της απόρριψης, είτε της εγκατάλειψης, είτε του φθόνου.

Μην λυπάσαι τον εαυτό σου για όσα σου έτυχαν. Δεν φταις εσύ. Η ψυχή σου στάθηκε αδύναμη να τα διαχειριστεί όλα μαζί. Μπορεί όμως να τα βάλει σε τάξη και να τα διαχειριστεί ένα τη φορά. Αυτό θα είναι μια πρώτη νίκη. Ένα βήμα τη φορά και μετά θα τρέξεις ελεύθερη.