Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να ζήσουν μόνοι. Το “μαζί” δεν φτιάχτηκε για εκείνους.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για το “μαζί”. Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που το δοκίμασαν, που πάλεψαν γι’ αυτό, που θυσίασαν κομμάτια του εαυτού τους για να το κρατήσουν ζωντανό. Αλλά στο τέλος, το “μαζί” πάντα τους έπεφτε στενό. Σαν να ήταν φτιαγμένο για έναν άλλο κόσμο, έναν που δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί.
Δεν τους λείπει η αγάπη. Δεν τους λείπει η επιθυμία. Απλά δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα ότι για να υπάρχει ένα “μαζί”, πρέπει να χαθούν λίγο από το “εγώ” τους. Είναι εκείνοι που αγαπούν βαθιά, αλλά από απόσταση. Που μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια και να σου δώσουν τα πάντα, αλλά δεν θα μείνουν.

Το “μαζί” τους ζορίζει.
Δεν αντέχουν την αίσθηση ότι περιορίζονται, ότι πρέπει να χωρέσουν σε κανόνες, σε ρόλους, σε όρια. Είναι φτιαγμένοι να ζουν ελεύθεροι, να μην εξαρτώνται από κανέναν. Και το ξέρουν. Το κουβαλούν σαν βάρος, σαν μια αλήθεια που δεν τους αφήνει να ξεγελάσουν ούτε τον εαυτό τους.

Δεν φταίνε, ούτε εσύ φταις.
Δεν είναι ότι δεν σε αγάπησαν. Είναι ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν όπως εσύ. Το “μαζί” δεν ήταν για εκείνους. Ίσως να ήταν για λίγο, για κάποιες στιγμές, για κάποια βράδια που έμοιαζαν ατελείωτα. Αλλά ποτέ για πάντα.

Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να ζουν μόνοι.
Να ταξιδεύουν στον δικό τους δρόμο, να βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα από τη μοναξιά. Να δημιουργούν τον κόσμο τους χωρίς να πρέπει να τον μοιραστούν. Και αυτό δεν τους κάνει λιγότερο δυνατούς, λιγότερο αληθινούς. Τους κάνει απλώς αυτούς που είναι.

Το “μαζί” δεν φτιάχτηκε για εκείνους.
Αλλά ίσως αυτό να είναι που τους κάνει ξεχωριστούς. Γιατί έχουν μάθει να αγαπούν χωρίς να χρειάζονται ανταλλάγματα. Να δίνουν χωρίς να περιμένουν να πάρουν. Και να αφήνουν πίσω τους κάτι όμορφο, ακόμα κι όταν δεν μπορούν να μείνουν.