Κάλλιο να περπατάς ξυπόλητη, παρά με στενά παπούτσια!

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

Πνίγεσαι στα στενά παπούτσια. Πνίγεσαι στο στενό σου κολάρο. Πνίγεσαι μέσα σε ένα σώμα που ουρλιάζει.
Πνίγεσαι κάθε λεπτό που περνά δίχως ζωή. Πνίγεσαι χωρίς αέρα στα πνευμόνια σου. Πνίγεσαι χωρίς κίνηση στην καρδιά σου.
Έπνιξες την ορμή της νιότης σου. Έπνιξες τις κραυγές της ψυχής σου. Έπνιξες δάκρυα στα μάτια σου.

Ασφυκτιάς και δεν αντέχεις άλλο.
Δεν αντέχεις στο λίγο, στο μισό, στο μια έτσι και μια αλλιώς.

Ανάσες γυρεύεις να ανασάνεις τη ζωή. Ανάσες να γεμίσουν τα στήθη σου αλήθεια.

Όχι στο ψέμα της ασφάλειας. Όχι στο ψέμα της εμμονής και της επίμονης επιθυμίας.

Παραδέξου την ήττα της επιθυμίας σου.
Παραδέξου το δρόμο το διαφορετικό.

Μη ζητάς τώρα να μάθεις το γιατί. Άσε τη ζωή να σου το δείξει.

Παραδέξου πως δε θέλεις πια να φυτοζωείς.
Παραδέξου πως ξέρεις, χωρίς να ξέρεις.
Πόσο να καταστείλεις το κορμί όταν αυτό φωνάζει για ζεστασιά;
Πόσο να εκλογικεύσεις το συναίσθημα, όταν συναίσθημα είσαι ολόκληρη;

Ουρλιάζει το κορμί κι εσύ κλείνεις ερμητικά τα αυτιά σου.
Κραυγάζει η ψυχή κι εσύ τρέχεις να φιμώσεις τη φωνή της.

Ως πότε; Μου λες;
Ως πότε θα αρνείσαι να ακούσεις αυτό που με τύμπανα βροντοκοπά τα μέσα σου;
Ως πότε θα συνεχίζεις να παραβιάζεις και να καταστέλεις τη φύση σου;

Σαν το ποτάμι το φουσκωμένο, θα παρασύρει μια μέρα ότι δεν αφήνεις να εκφραστεί και αλοίμονο τότε ποιόν και τι θα πάρει σβάρνα στο διάβα του.
Πνίγεσαι από νοητική επιλογή, μα σαν το ποτάμι μέσα σου ξυπνήσει, τότε νερά ορμητικά, τρεχούμενα, καθάρια θα ξαναζωντανέψουν τους χτύπους της καρδιάς σου και θα την βάλουν πάλι σε κίνηση.

Γιατί μην το ξεχνάς. Ποτέ σου δε μπόρεσες να υπάρξεις σε μια σχέση χωρίς την συμμετοχή της καρδιάς.

Ασε τα δάκρυα να τρέξουνε στα μάτια σου, πέτα απ’ τα πόδια σου τα στενά παπούτσια και κάτσε στην άκρη του ποταμού να ακούσεις την καρδιά σου που σου ζητά τους χτύπους της χαράς, της ζωής, του έρωτα!

Κάλλιο να περπατάς ξυπόλητη, παρά με στενά παπούτσια!