Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Πόσο πολύ μπορεί να μου λείπεις, γαμώτο;
Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης γι’ αυτό που νιώθω.
Δεν υπάρχει «λίγο» ή «πολύ» — υπάρχει μόνο εσύ.
Και μια ανάγκη, άγρια και πεισματάρα, να σταθώ απέναντί σου και να σου πω ότι δεν τελείωσε.
Ότι δεν γίνεται να τελειώσει έτσι.
Θα σε διεκδικώ.
Όχι με φωνές και δράματα — αυτά είναι για τους εύκολους έρωτες, τους φθηνούς, τους προσωρινούς.
Εγώ θα σε διεκδικώ στη σιωπή μου, στα βράδια που δεν κοιμάμαι, στις στιγμές που περπατάω μόνος και το μυαλό μου γυρίζει εκεί όπου θα έπρεπε να είσαι κι εσύ.
Δεν είσαι μια συνήθεια που ξεμαθαίνεται.
Δεν είσαι μια ανάμνηση που ξεθωριάζει.
Είσαι επιλογή.
Και τον άνθρωπο που επιλέγεις, δεν τον αφήνεις επειδή δυσκολεύτηκες ή τρόμαξες.
Δεν τον ακυρώνεις επειδή σε ζόρισε η αλήθεια του.
Τον παλεύεις.
Τον διεκδικείς.
Τον σέβεσαι.
Κι αυτό κάνω.
Σέβομαι ό,τι ζήσαμε, ό,τι νιώσαμε, ό,τι χτίσαμε.
Δεν το πετάω.
Δεν το υποτιμώ επειδή πόνεσε.
Το μεγάλο πονάει — πάντα.
Το αληθινό δεν περνάει απαρατήρητο, δεν ξεγράφεται με μια απόφαση και μια αποχώρηση.
Ναι, μου λείπεις.
Και δεν το ντρέπομαι.
Δεν το κρύβω πίσω από εγωισμούς και δήθεν ανεξαρτησίες.
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι να παραδεχτείς τι σημαίνει κάποιος για σένα.
Κι εσύ σημαίνεις πολλά.
Περισσότερα απ’ όσα θα παραδεχτώ ποτέ δυνατά.
Περισσότερα απ’ όσα αντέχω καμιά φορά.
Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτό.
Δεν ξέρω αν θα επιστρέψεις δίπλα μου ή αν η ζωή θα αποφασίσει αλλιώς.
Ξέρω μόνο πως όσο έχω ανάσα μέσα μου, και όσο αυτό το «μαζί» μέσα μου ανασαίνει έστω και λίγο…
θα σε θέλω.
Θα σε περιμένω.
Και ναι — θα σε διεκδικώ.
Όχι γιατί δεν μπορώ χωρίς εσένα.
Μπορώ.
Αλλά γιατί δεν θέλω χωρίς εσένα.
Κι αυτό, είναι πιο δυνατό από όλα τα «πρέπει» του κόσμου.
Ό,τι αγαπάς, το παλεύεις.
Κι εγώ δεν τελείωσα μαζί σου.
Όχι ακόμα.
Όχι έτσι.
