Θα επιστρέψω όταν θα έχω αντιμετωπίσει όλους μου τους φόβους.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Ξέχασα.

Για λίγο ξέχασα.
Προσπέρασα.
Έμαθα να συγχωρώ.
Μα κάνω ακόμα το ίδιο λάθος.
Δεν με αγαπάω όσο θα έπρεπε.
Δεν με προσέχω.
Με εγκατέλειψα και παρέα έθαψα και εκείνο το ανέμελο παιδί που ζούσε κάποτε μέσα μου.

Που και που χαμογελάω.
Αλήθεια!
Μα είναι για λίγο.
Συνήθως κρύβομαι στις σιωπές μου και χάνομαι σε άδεια βλέμματα.
Προσπαθώ.
Αλήθεια προσπαθώ.
Να επανέλθω.
Να μην με φοβίζει ο κόσμος.
Να μην με φοβίζει ο εαυτός μου κάθε φορά που με πιάνει εκείνη η ανεξήγητη ταχυκαρδία.

Προσπαθώ.
Να κάνω όνειρα.
Να κάνω σχέδια.
Να νιώσω ζωντανή.
Να νιώσω δυνατή.
Να νιώσω.

Σαν να μην ζω σε αυτό το παρόν.
Σαν να ακροβατώ σε έναν κόσμο απροσδιόριστο χρονικά.
Δεν είναι ούτε του χθες, ούτε του σήμερα, ούτε του αύριο.
Είναι ένας κόσμος κάπου στο ενδιάμεσο.
Ανάμεσα σε όλους και όλα.
Παράλληλος.
Με φόβους και σκιές.
Και εμένα σε μιαν άκρη απλά να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου.
Να μην ενοχλήσω.
Ακόμα και εδώ, μες στις σιωπές και τα σκοτάδια τρέμω να μην ενοχλήσω.
Πόσο ανθρωπάκι άραγε..

Θα φτάσω στο τέλος του όμως, που θα πάει.
Και θα ξαναγυρίσω.
Θα επιστρέψω.
Πιο δυνατή.
Πιο αληθινή.
Πιο ζωντανή.
Με βήμα σταθερό.
Χωρίς να φοβάμαι.
Γιατί θα έχω εμένα.
Χωρίς να τρέμω.
Γιατί θα έχω αντιμετωπίσει όλους μου τους φόβους.
Θα επιστρέψω.
Θα μάθω να με αγαπάω και θα επιστρέψω.
Μόνο λίγο χρόνο θέλω.
Λίγο καιρό.
Δώσε μου μόνο λίγο καιρό.