Θέλει πολλή μαγκιά για να κερδίσεις το χαμένο παιχνίδι του έρωτα

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Σ’αγαπάω θα πει σου παραδίδω τις αδυναμίες μου.

Τις αφήνω μπροστά σου και δεν τις καλύπτω. Δεν τους φοράω καμία μάσκα. Δεν τις ομορφαίνω.
Τις αφήνω έτσι εκτεθειμένες μπροστά σου.

Κι εσύ, αποφασίζει τις θα κάνεις με αυτές.

Αν τις χαϊδέψεις, αν τις κάνεις δικές σου. Αν τις καθησυχάσεις, θα έχεις κερδίσει την μάχη στον πόλεμο που λέγεται ζωή. Γιατί τότε εγώ, θα σου δώσω χώρο στην ζωή μου, χρόνο από εκείνον που δεν έχω και δικαιώματα.

Αν τις χρησιμοποιήσεις όμως τις αδυναμίες μου, αν παίξεις μαζί τους, αν αποφασίσεις πως ξέρεις καλύτερα τώρα τον τρόπο να γίνεις ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα έχεις χάσει. Τα πάντα.

Οι αδυναμίες μου, θα είναι η δύναμή σου, όσο δεν τις χρησιμοποιείς.
Μόλις αποφασίσεις να τις χρησιμοποιήσεις, οι όροι θα αντιστραφούν και θα γίνουν η δύναμή μου.

Και δεν υπάρχει πιο τρομακτική στιγμή σε μια σχέση, από εκείνη που θα γίνουν οι αδυναμίες, δύναμη.

Είναι η στιγμή που δεν έχει επιστροφή.

Δεν έχει να κάνει με κανέναν χωρισμό. Έχει να κάνει με το τέλος που δεν ορίζεται από δακρύβρεχτα τραγουδάκια και δόσεις αλκοόλ.

Είναι ένα τέλος που το νιώθεις μέσα στην ψυχή σου μόνο.

Είναι η στιγμή που χάνονται τα δικαιώματα.
Μην μπερδεύεσαι, δεν χάνονται τα αισθήματα.
Χάνεται κάθε μικρή καθημερινή συνήθεια από εκείνες που έπλεκαν το κουβάρι της σχέσης.
Τα μικρά που έκαναν την σχέση σημαντική.

Τα δικαιώματα χάνονται την στιγμή που το εμείς, είναι εγώ κι εσύ. Ακόμα χειρότερα, την στιγμή που είναι «εγώ» και το «εσύ» δεν υπάρχει πουθενά.

Είναι τα όρια που έρχονται και μπαίνουν εκεί που δεν υπήρχαν ποτέ πριν. Κι όχι απλά μπαίνουν αλλά έρχονται και πνίγουν. Γίνονται ασφυκτικά. Οι εκφράσεις που αλλάζουν και σοβαρεύουν. Τα αστεία που δεν είναι πια αστεία.

Και κάπως έτσι, μένεις μ’ένα βάρος στην ψυχή σου.
Δεν είναι ο χωρισμός, είναι η προδοσία.

Είναι οι αδυναμίες που χρησιμοποιήθηκαν. Είσαι εσύ που θα κουβαλήσεις το βάρος. Ένα βάρος αβάσταχτο που θα σε πιέζει για καιρό.

Δεν έχει σημασία αν χώρισες ή όχι.
Την στιγμή που ο άλλος δεν έχει δικαίωμα στην ζωή σου, την στιγμή που τα όρια σου δεν είναι απλά κόκκινα αλλά αναβοσβήνουν σε κάθε βήμα του άλλου στην ψυχή σου, ο χωρισμός, είναι ένα τυπικό επακόλουθο.

Και θέλει πολλή μαγκιά για να κατεβάσεις τη μάσκα του εγωισμού σου και να τραβήξεις τον άλλο πίσω.

Κι όχι στα λόγια… αυτά είναι για κατανάλωση.
Να τον κερδίσεις σ’ένα παιχνίδι που φαίνεται χαμένο.
Να ξανακάνεις αόρατα τα όρια και να πάρεις πίσω τα δικαιώματά σου!
Να παραδώσεις τις δικές σου αδυναμίες μπροστά του και να του τις εμπιστευτείς. Να γίνετε πάλι ένα.

Με καινούριες ρωγμές, με καινούρια σημάδια, αλλά ένα.

Κι ο χρόνος, δεν είναι φίλος σου σε όλο αυτό. Γιατί δεν διεκδικείς από κάποιον τρίτο τον άνθρωπό σου, τον διεκδικείς από τον ίδιο του τον εαυτό!

LoveLetters