Γράφει ο Τάσος Ζαννής
Τους παρασύρει το ξημέρωμα
όσο διασχίζουν τη συνωστισμένη νύχτα,
βυθισμένοι στις βαθιές συζητήσεις
ώσπου γίνονται
χρωματιστά πυροτεχνήματα
που λάμπουν ψηλά στον ουρανό.
Το σώμα της,
ένα με το δικό του,
εκρήξεις
ηδονής
και απελπισίας,
ταυτόχρονα,
παντού.
Η ποίηση είναι χαραγμένη
για πάντα
στο λαιμό της
και δεν υπάρχει τίποτα
που μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Ένας φλογερός έρωτας
και μια αέναη νιότη.
Λάβωσαν τον χρόνο με συναισθήματα,
κανείς δεν μπορεί να τους πάρει αυτά που έζησαν,
κατάφεραν να ζήσουν εκείνο το Τώρα,
και αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη τους:
δεν άφησαν τον χρόνο να φύγει.