Η πιο πικρή γεύση, είναι αυτή της απογοήτευσης

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Ακολουθώ ξανά την ίδια πορεία.
Μια ματιά, σε γνωρίζω.
Πριν σε μάθω, σε αγαπώ.
Σε ερωτεύομαι χωρίς καν να σε ξέρω.

Με χαρίζω και με αφήνω.
Σε φοράω πάνω μου.
Σε κουβαλάω μέσα μου.
Σε ραίνω με το άρωμά μου για να σε βρίσκω στα σκοτάδια.

Αφήνω σημάδια πάνω σου για να θυμάσαι πως πέρασα.
Σε ανεβάζω ψηλά, στο πιο ψηλό βάθρο.
Το κέρδισες με κάθε ψέμα σου που ήξερα πως είναι ψέμα και το δεχόμουν για αλήθεια.
Σε λατρεύω.
Σε αποθεώνω.
Σε κοιτώ να λάμπεις εκεί και μια σκιά περνά στιγμιαία.

Την αγνοώ αλλά ξέρω.
Είναι το ανικανοποίητο.
Η δίψα που υπάρχει ακόμα.
Μισό από κάτι, λίγο από κάτι άλλο, και το βλέμμα σου,
κι αυτό πια είναι μισό.

Αναζητάς το υπόλοιπο από το μισό.
Το παραπάνω από το λίγο.
Αναζητάς να ξεδιψάσεις.
Νιώθω την αναζήτησή σου στις πηγές.

Αυτό εδώ πια είναι πιο λίγο από το λίγο σου.
Δεν σου αρκεί.
Δεν μου αρκεί.
Ήρθε η ώρα.
Κοιτάω τα ψέματα ένα ένα και τους χαμογελώ.

Και σε εσένα χαμογελώ μα μην γελιέσαι, τίποτα δεν είναι ίδιο.
Τώρα δεν αγνοώ τίποτα.
Τώρα τα κοιτάω όλα κατάματα.
Κι εσένα.

Αποδόμησης και απογοήτευσης γωνία στέκομαι και σε κοιτώ.
Σε κοιτάω χωρίς λέξεις.
Στέκω στην γωνιά μου.
Λυπάμαι, δική μου είναι.
Την έχασες. Με έχασες.
Σε ξέρω πια κι ας είναι αργά.

Με ξέρεις πια και μπορούμε να αρχίσουμε ν’αρχίσουμε να γράφουμε την ιστορία από την αρχή.
Μαζί ή χώρια.
Μαζί ή μόνοι.
Μαζί ή μόνη.
Μόνη.

LoveLetters