Η Ιθάκη είναι εδώ στο τώρα.

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Άντε πάλι με την Ιθάκη.
Άντε πάλι με τον προορισμό.
Άντε πάλι για την πιστή Πηνελόπη που υφαίνει και καταστρέφει το υφαντό της και αρχίζει ξανά απ’ την αρχή.
Ρε συ είμαστε κι εμείς που δεν γουστάρουμε ούτε την Ιθάκη, ούτε την Πηνελόπη!
Γουστάρουμε μόνο το ταξίδι. Το ταξίδι της ζωής, το ταξίδι της ψυχής.
Σκεφτόμαστε την απέραντη θάλασσα και περιμένουμε να συναντήσουμε τις Σειρήνες, να τις κάνουμε κολλητές, ερωμένες μας. Να αφεθούμε στα αρπακτικά φτερά τους, να πλανευτούμε απο τα τραγούδια τους κι ας μας κατασπαράξουνε στο τέλος.
Γουστάρουμε να τα βάζουμε με τους Θεούς ακόμα κι αν μας στείλουν άγριους ανέμους. Τους παίρνουμε αγκαλιά και χορεύουμε μαζί τους πίνοντας το κρασί κερασμένο απο τους Κικόνες.
Ξέρεις τη γεύση των λωτών; Εγώ θα σου πω. Γεύση περίεργη, στυφή που δεν μπορείς να σταματήσεις όμως να τρως κι ας ξεχάσουμε και την πατρίδα και τους συντρόφους μας. Ούτε που μας νοιάζει.
Κι όταν συναντήσουμε τον Πολύφημο; Θα του μιλήσουμε για τον πατέρα του τον Ποσειδώνα και θα τον ημερέψουμε χωρίς να χρειαστεί να του βγάλουμε το μάτι.
Κι αν η Κίρκη μας κεράσει ένα κρασί, θα το πιούμε στην υγεία της.
Και στον Άδη όταν κατέβουμε, στους χαμένους μας, θα πούμε τα βάσανα και τα χαιρετίσματα μας και τον Μάντη θα κάνουμε πέρα, γιατί δεν μας νοιάζουν τα μελλούμενα.
Ζούμε το τώρα και ούτε που μας νοιάζει αν θα φτάσουμε ποτέ στην Ιθάκη.
Η Ιθάκη είναι εδώ στο τώρα.
Η Ιθάκη είναι το ταξίδι.
Η Ιθάκη είναι η ζωή.
Αναρχία στην Ιθάκη!