Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς σε βαλτωμένες σχέσεις και ανούσιες στιγμές
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Απόψε αποφάσισα να σου μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια, να σπάσω τα δεσμά της σιωπής που όλον αυτόν τον καιρό με κρατά στα δεσμά της και να αφήσω τις μάσκες να πέσουν με κρότο στο έδαφος.
Ας αντικρίσουμε, επιτέλους, την αλήθεια κατάματα, όσο και αν αυτό πονάει.
Μύρισε θάνατος και αυτό το γκρίζο σύννεφο δε λέει να φύγει από πάνω μας.
Η φλόγα εκείνη που γεννήθηκε από τον έρωτά μας, έπαψε να υπάρχει και εμείς άθελά μας σταματήσαμε να χορεύουμε τον κρυφό σκοπό της.
Αν με ρωτήσεις τι με τράβηξε σε εκείνον, ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Το μόνο που μπορώ να πω και να περιγράψω είναι πώς με έκανε να νιώσω.
Πήρε κάτι που μέσα μου ήταν νεκρό ή τουλάχιστον βρισκόταν σε λήθαργο και του έδωσε παλμό, το ξαναζωντάνεψε.
Εμένα την ίδια ζωντάνεψε που μέρα με τη μέρα κλεινόμουν όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου και γέμιζα αμφιβολίες.
Με έκανε να του χαρίσω το πιο όμορφο χαμόγελό μου τη στιγμή που όλα γύρω μου έμοιαζαν νά’ναι γκρίζα και δίχως νόημα.
Δε σου κρύβω πως ξυπνάω το πρωί με μαλλιά ανάκατα από την πάλη με τους δαίμονές μου και σε αναζητάω.
Σου έδωσα ένα κομμάτι μου και εσύ μου έδωσες ένα δικό σου, άσχετα αν αυτή η παράσταση έλαβε τέλος, η αυλαία έπεσε και οι ηθοποιοί υποκλίθηκαν.
Σε αγάπησα.
Σε αγάπησα πολύ και τίποτα απολύτως δε μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Επέλεξα όμως να γίνεις ανάμνηση από σκληρή πραγματικότητα.
Όσο δυνατή και νά’ναι μια γυναίκα, πάντα θα θέλει να έχει κοντά της κάποιον που να την στηρίζει και να την ηρεμεί.
Έχει ανάγκη να ηρεμήσει σε χέρια που την κάνουν να νιώθει ασφαλής και από ένα βλέμμα που θα διώχνει όλες τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες της.
Πληγωθήκαμε και οι δυο από αυτόν το χωρισμό, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Το ξέρω!
Έτσι όμως έπρεπε να γίνει.
Δεν άντεχα άλλο, πνιγόμουν.
Έπρεπε να πετάξω μακριά από τα στάσιμα νερά της σχέσης μας και να ξεδιψάσω πίνοντας τρεχούμενο, γάργαρο νερό.
Μη βιαστείς να με κατηγορήσεις και να με δικάσεις.
Γνωρίζεις πολύ καλά πως έκρουσα πολλάκις τον κώδωνα του κινδύνου.
Εσύ όμως τίποτα,
Αμέτοχος και συνένοχος ταυτόχρονα σε έγκλημα νοερό.
Είπες κρίση είναι, θα περάσει και συνέχισες.
Το γυαλί ωστόσο, έγινε κομμάτια και ύστερα θρύψαλα με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ξανακολλήσει.
Ίσως θα έπρεπε να φύγω πιο μπροστά, ποιος ξέρει..
Αυτό που με κράταγε από τη φυγή ήταν η άρνησή μου να δεχθώ πως δυο άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ, καταλήγουν να είναι ξένοι.
Απρόβλεπτη και γλυκόπικρη που είναι η ζωή!
Παίζει συνέχεια μαζί σου και σε προκαλεί.
Δεν έχω ιδέα πόσο θα κρατήσει και αν θα κρατήσει το καινούργιο καρδιοχτύπι και ούτε που με νοιάζει κιόλας.
Δε με νοιάζει γιατί έμαθα πλέον να ζω στο παρόν, δίχως να με επισκιάζει ο φόβος του αύριο.
Πήρα ένα εξαιρετικό μάθημα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου.
Έμαθα πως η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάμε σε σχέσεις ανούσιες, που έχουν βαλτώσει και μας κάνουν να νιώθουμε εγκλωβισμένους.
Όλα ένα βήμα είναι.
Το θέμα είναι αν έχεις το θάρρος να βουτήξεις στα βαθιά και να κολυμπήσεις και πίστεψέ με αξίζει τον κόπο.