Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.
Η μεγάλη μέρα έφτασε!
Ένα κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά, καστανά μεγάλα μάτια, ένα άσπρο μπλουζάκι, τζινάκι και έναν μικρό σάκο στον ώμο έτοιμο να ξεκινήσει επιτέλους το ταξίδι.
Ένα κορίτσι με ένα τόσο φωτεινό χαμόγελο που σίγουρα δεν μπορούσες να αγνοήσεις.
Ένα χαμόγελο που ήταν σαν ένα πυροτέχνημα μέσα σε ένα καθαρό αυγουστιάτικο ουρανό.
Πλήθος κόσμου γύρω της στο σταθμό, η θέση της στο τρένο πιασμένη από μία κυρία που μπέρδεψε τα νούμερα αλλά δεν την ένοιαζε τίποτα.
Η απόφαση πάρθηκε, η στιγμή έφτασε και το μόνο που την χώριζε από την αγκαλιά του ήταν λίγες ώρες.
Τι να σου κάνουν λίγες ώρες μετά από 310 μέρες που έχει να τον δει;
Μετά από τόσες ώρες πάνω από την οθόνη του υπολογιστή προσπαθώντας να νικήσουν τα ρημάδια τα χιλιόμετρα;
Μετά από τόσα ποτήρια κρασί που αντί για στην υγειά μας έλεγαν μου λείπεις;
Και ήταν πολλά εκείνα τα «μου λείπεις», πολλές οι εφιαλτικές άδειες αγκαλιές, πολλά τα βράδια με τα μαξιλάρια να υποκαθιστούν την μυρωδιά του, πολλά πρωινά με την καλημέρα να έρχεται από ένα ακουστικό και τα άδεια φιλιά που έστελνε ο ένας στον άλλον;
Το τρένο ξεκινάει και ο χρόνος μετράει αντίστροφα.
Με τα ακουστικά στα αυτιά της και το χαμόγελο να μην φεύγει δευτερόλεπτο από τα χείλη της, χαζεύει στο κενό.
Ονειρεύεται, εκείνον και όλα όσα θα ζήσει μαζί του. Όλα όσα στερήθηκαν, όλα όσα αναπολούσαν τόσο καιρό.
Το τρένο φτάνει στον σταθμό της Αθήνας! Είναι ήδη μπροστά στην πόρτα. Ανοίγει και να τος!
Εκεί μπροστά μπροστά με την αγωνία εμφανή στο προσωπό του!
Εκείνη τρέχει, και η αγκαλιά που ακολουθεί είναι από κείνες που σταματάν τον χρόνο, από κείνες που δεν έχεις επαφή με την πραγματικότητα, που νομίζεις ότι πετάς, ότι έφτασες στον παράδεισο.
Η κοπέλα έφτασε στον δικό της παράδεισο, και το αγόρι την υποδέχθηκε όπως άξιζε στην πριγκίπισσα του.
Η σχέση τους τράβηξε πολλά αλλά τα χιλιόμετρα δεν κατάφεραν να αγγίξουν και τις καρδιές τους!
Οι δρόμοι της ψυχής τους παρέμειναν πάντα ενωμένοι σε κείνο το σταυροδρόμι που είχε μοναδικό φανάρι την αγάπη τους.
Τους ζήλεψα! Είναι πολύ σημαντικό να καταφέρνεις να κρατάς ζωντανή την σχέση σου όταν οι αποστάσεις χαλάν τις στιγμές.
Μήπως όμως τελικά αυτές οι αποστάσεις είναι πιο μικρές, από την απόσταση ανάμεσα στον καναπέ του σαλονιού και την κρεβατοκάμαρα;
Όπως και να έχει, στο χέρι μας είναι να παλέψουμε για τις σχέσεις μας και να τις νικήσουμε τις αποστάσεις της ζωής και της ψυχής μας.
Άλλωστε, οι δύο είναι πάντα πιο δυνατοί από τον έναν.