Γράφει η Ντέμη Κάργατζη
Η αγάπη στο τέλος θα ‘ρθει, θα το δεις. Μπορεί ν’αργήσει λίγο ακόμη, μα όταν θα ‘ρθει θα είναι λύτρωση, θα είναι εξαγνισμός. Περνά από λόφους, πλαγιές, ανηφοριές, πάθη κι έρωτες, μα στο τέλος έρχεται.
Φέρνει και τα δώρα της μαζί. Ηρεμία, γαλήνη, ανακούφιση. Αυτό είναι η αγάπη. Οι ώμοι που ξεσφίγγουν, το χαλαρό κορμί. Είναι αυτή που σε κάνει ν’ αφήνεσαι, αυτή που πλημμυρίζει τα μέσα σου κι ύστερα ξεχειλίζει.
Ρέει, τραβά το δρόμο της, να ξεσφίξει κι άλλους ώμους, να χαλαρώσει κι άλλα κορμιά. Ρέει και θα ρέει για χρόνια, μέχρι να τελειώσουν οι άνθρωποι.
