Η αγάπη δεν είναι το αντίθετο της απουσίας, διαβάζω σε ένα post..
Πόσο αλήθεια..
Η αγάπη είναι αυτό που μένει παρά την απουσία. Είναι το αποτύπωμα που δεν ξεθωριάζει, το άρωμα που επιμένει, η φωνή που ακούς ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πια ήχος. Δεν χρειάζεται παρουσία για να υπάρξει. Χρειάζεται μνήμη. Ψυχή. Και λίγο θάρρος να την αντέξεις χωρίς να την αγγίζεις.
Η απουσία είναι απλώς φυσική κατάσταση· η αγάπη είναι ψυχική. Δεν μετριέται σε συναντήσεις, αλλά σε επιρροή. Στο πόσο άλλαξε μέσα σου ο τρόπος που νιώθεις, που σκέφτεσαι, που αγαπάς ξανά — ή που δεν μπορείς να αγαπήσεις πια με τον ίδιο τρόπο.
Μας μπερδεύουν. Νομίζουμε πως η αγάπη τελειώνει όταν κάποιος φεύγει. Όχι, δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει μορφή. Μπορεί να γίνει ανάμνηση, φόβος, τραγούδι, δύναμη ή πληγή. Αλλά υπάρχει. Είναι το χέρι που δεν κρατάς πια, μα ακόμα θυμάσαι τη ζεστασιά του. Είναι το βλέμμα που δεν συναντάς, αλλά σε κυνηγάει στα όνειρα. Είναι εκεί, αόρατη και τόσο υπαρκτή.
Η απουσία δοκιμάζει, η αγάπη αποδεικνύει. Μπορεί να απομακρύνει τα σώματα, αλλά ποτέ τις ψυχές που κάποτε αναγνωρίστηκαν. Γιατί όσοι αγάπησαν στ’ αλήθεια, ξέρουν, δεν υπάρχει “μακριά”. Υπάρχει μόνο “εδώ, ακόμα”.
Η αγάπη δεν είναι το αντίθετο της απουσίας,
είναι η απόδειξη ότι κάτι υπήρξε τόσο αληθινό,
που συνεχίζει να αναπνέει,
ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πια κανείς να το ακούσει.
Κι ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο δύσκολο —
να αγαπάς χωρίς να χρειάζεσαι παρουσία,
να θυμάσαι χωρίς να πονάς,
και να προχωράς, χωρίς να ξεχνάς.
