Nα το ξέρεις πάντα, “στο τέλος όλα περνάνε”.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Ευλογία ο άνθρωπος που σε νοιάζεται.
Ο άνθρωπος που θα σου σταθεί στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα.
Αυτός που ήρθε για να μείνει.
Αυτός που όσο καιρό εσύ τον έδιωχνες, με υπομονή και επιμονή στάθηκε δίπλα σου.
Αυτός που έγλειψε τις πληγές σου και τις έκανε να μην πονάνε πια, να μην γρατζουνάνε.
Ήρθε και στάθηκε με αποφασιστικότητα δίπλα σου και σου είπε ”εγώ είμαι εδώ”.
Και είναι πάντα εδώ για να σε βλέπει να γελάς.
Είναι πάντα εδώ για να σε κάνει να ξανά εμπιστευτείς τους ανθρώπους.
Για να σε κάνει να αγαπήσεις και πάλι.
Για να σε κάνει να συγχωρέσεις ότι σε πλήγωσε βαθιά.
Για να σου δείξει ότι η αδιαφορία πηγάζει από ανθρώπους που δεν σε νοιάστηκαν ποτέ.
Για να σου δείξει ότι οι τοξικοί άνθρωποι δεν σου αξίζουν.
Για να σου δείξει ότι το πάθος που δίνεις όταν αγαπάς αξίζουν το ενδιαφέρον και την εκτίμηση αυτού που αγαπάς.
Δεν σου αξίζει μάτια μου η αδιαφορία.
Γιατί καιρό περπάτησες επάνω της που ξέχασες τι σημαίνει ενδιαφέρον.
Αγάπησες τα λίγα, τα μισά και αυτά σε κάνανε δυστυχισμένη.
Κι εσύ το ξέρω δεν θέλεις να είσαι δυστυχισμένη, η ευτυχία είναι αυτοσκοπός και επιλογή σου.
Γιατί την ευτυχία την επιλέγουμε εμείς, μέσα από τις σκέψεις μας, μέσα από την συμπεριφορά μας, μέσα από τις επιλογές μας.
Κατάλαβες ότι ο άνθρωπος που δεν σε νοιάστηκε ποτέ δεν μπορεί να σ’ αγαπήσει κι ας τον αγάπησες εσύ πολύ.
Κατάλαβες κάποια στιγμή ότι ήρθε η ώρα να φύγεις κι ας νοιώθεις ότι σου ξεριζώνουνε το παιδί απ’ την μήτρα.
Να φύγεις για να ξαναβρείς την αξία και τον εαυτό σου.
Αυτόν που έχασες στην πορεία αγαπώντας τον λάθος άνθρωπο.
Αυτόν να βρεις, αυτόν που θα σου ξαναδώσει την αξία και την αγάπη σου.
Και μην κρατήσεις μέσα σου πόνο.
Κράτα μόνο τις καλές στιγμές και προχώρα.
Και μόλις περάσει η καταιγίδα θα είσαι άλλος άνθρωπος.
Ο άνθρωπος που θα νοιώθει περήφανος για τον εαυτό του.
Μπερδεύτηκες και ανοίχτηκες σε λάθος ανθρώπους.
Αλλά αυτό σου έδωσε ένα μάθημα.
Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν.
Και τώρα θέλεις να φύγεις, γιατί έτσι πρέπει.
Και γιατί κάποιες εμπειρίες κάνανε τον κύκλο τους.
Άκου να σου πω και να το ξέρεις πάντα, “στο τέλος όλα περνάνε”.