Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή τελικά.
Εμείς που τόσο αγαπηθήκαμε, εμείς που τόσο ερωτευτήκαμε, εμείς που τόσα ονειρευτήκαμε, να μην καταφέραμε να ζήσουμε ποτέ μαζί.
Κι όμως να μιλάμε πλέον σαν «φίλοι».
Να μου μιλάς όπως λες «σε έναν δικό σου άνθρωπο».
Να μιλάω κι εγώ στον πιο δικό μου άνθρωπο.
Φτάσαμε στο σημείο να μου μιλάς για εκείνη. Εκείνη την άλλη. Εκείνη που πάντα πίστευα πως μου πήρε τη ζωή μου, μέσα απ’τα χέρια μου. Θυμάσαι που σου έλεγα πως ήσουν η ζωή μου;
Και τώρα; Κάθομαι και ακούω τα προβλήματα σας.
Ρε τι ζω; Τι ακούω; Και πόσο με πονάει να ξερες.
Πόσα πράγματα της προσφέρεις γαμώτο, απλά καθημερινά, ανέξοδα αλλά τόσο πολύτιμα.
Ένα χαμόγελο, ένα φιλί, (αχ όταν μου λες πως τη φιλάς να’ ξερες πόσο πονάω)
Και μετά σ’ ακούω να λες πόσο την αγαπάς, πως της λες καλημέρα, πως της φτιάχνεις τον καφέ της. Πόσο γλυκά της μιλάς.
Κι όλο σκέφτομαι, πώς μπορεί εκείνη να μην τα εκτιμάει;
Πώς μπορεί να μην σου δίνει πίσω έστω λίγη τρυφερότητα;
Πώς γίνεται να κοιμάσαι μόνος;
Πώς γίνεται να νιώθεις μόνος;
Κι αν ήμασταν μαζί θα τα είχες αυτά τα προβλήματα;
Όχι ρε δεν θα τα είχες! Και είμαι σίγουρη γι’ αυτό.
Γιατί είμαστε και οι δυο τρυφεροί, γιατί εμάς πάντα μας έφταναν τα λίγα για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι πως αν ήμασταν μαζί θα είχες όλα όσα σου λείπουν σήμερα. Το ξέρω γιατί ξέρω εμένα. Το ξέρω γιατί ξέρω εσένα.
Και θυμώνω και στεναχωριέμαι και θέλω να έρθω να την πιάσω απ’ το μαλλί.
Κι ένας συνεχόμενος πόλεμος μέσα στη ψυχή μου, με τον γνωστό νικητή.
Η αγάπη. Γιατί η αγάπη νικάει πάντα.
Η αγάπη σου για εκείνη…
Η αγάπη μου για σένα…
Ένας φαύλος κύκλος με έναν μόνο άξονα.
Την αγάπη.
Γιατί πάντα η αγάπη νικάει στο τέλος.
Κι όσο τα χρόνια περνάνε καταλαβαίνω πόσο σε αγαπώ ακόμα κι όταν μου μιλάς για εκείνη.