Εσύ για πόσα τίποτα έκανες τα πάντα;
Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Εσύ για πόσα τίποτα έκανες τα πάντα;
Πόσα αμέτρητα «γιατί» και «αν» ούρλιαξες για ένα δοχείο κενό από περιεχόμενο;
Η άτιμη η καρδιά σου γουστάρει να δίνει, χωρίς να υπολογίζει τίποτα, αλλά τι να την κάνεις τόση γενναιοδωρία όταν ο άλλος που έχεις απέναντι σου κάνει αριθμητική λες και είναι ρομπότ; Τι δίνει, τι παίρνει, ανθρωπάκι που αξίζει να το κρεμάσεις στο δέντρο του υπολογισμού.
Εσύ έχεις μάθει να δίνεις ωκεανούς, αυτοί σταγόνες. Συναισθήματα που δίνονται με το σταγονόμετρο καλύτερα να μη δίνονται καθόλου. Χείμαρρος εσύ, αν δεν ξέρουν να κολυμπούν, πρόβλημα τους. Δεν φτιάχτηκαν όλοι να κολυμπάνε σε θάλασσες βαθιές, κάποιους τους αρκεί να βλέπουν μόνο τη στεριά.
Δεν κάνει να καίγεσαι για ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και να ανάψουν τη φωτιά. Αυτοί που κάθονται και κοιτάνε τις φλόγες που άναψαν και δεν θέλουν να καούν μαζί, δεν αξίζουν καμία σπίθα συναισθήματος.
Τα «πάντα» σου να τα φυλάς σαν κόρη οφθαλμού. Υπάρχουν πολλά «τίποτα» εκεί έξω που περιμένουν να γεμίσουν το μέσα τους το άδειο, τόσο πολύ που θα σε στραγγίξουν, θα πάρουν ό,τι έχεις και δεν έχεις για να νιώσουν κάτι, έστω και αν είναι δανεικό. Δοχεία άδεια, χωρίς πάτο, δεν γεμίζουν ποτέ, όσα και αν τους προσφέρεις. Και ξέρεις γιατί; Δεν γεμίζουν γιατί δεν έχουν γεμίσει ποτέ ένα άνθρωπο με συναίσθημα. Δεν ξέρουν τι σημαίνει δίνω. Ανθρωπος που δεν ξέρει να δίνει δεν μπορεί ούτε να πάρει.
Δεν πειράζει αν δεν βρεθεί κάποιος να του δώσεις τα πάντα σου. Εσύ ξέρεις και να κολυμπάς και να καίγεσαι. Πνίγηκες και κάηκες πολλές φορές και θα το έκανες άλλες τόσες.