Γράφει η Μαργαρίτα Ζερβού
Μπορεί να λένε ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για τους άντρες. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Αλλά υπάρχουν γυναίκες που η ζωή τις ανάγκασε να σταθούν απέναντι στον κόσμο με αντρικό πείσμα και γυναικείο ένστικτο. Δεν ζήτησαν ποτέ να γίνουν σκληρές — έγιναν, γιατί αλλιώς θα τις κατάπινε η πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν τις χάιδεψε· τις έσπρωξε, τις πλήγωσε, κι εκείνες έμαθαν να σηκώνονται κάθε φορά λίγο πιο δυνατές.
Είναι οι γυναίκες που κουβαλούν τη φωτιά στα μάτια. Που ξέρουν να παλεύουν χωρίς θεατές, να σφίγγουν τα δόντια και να προχωρούν. Δεν ζητιανεύουν αγάπη, τη δίνουν. Δεν γκρινιάζουν για όσα τους λείπουν, τα φτιάχνουν μόνες τους. Κι όταν δεν αντέχουν άλλο, δεν φωνάζουν. Απλώς σωπαίνουν, μαζεύουν τα κομμάτια τους και συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα.
Έχουν μάθει να μην περιμένουν βοήθεια. Ό,τι χρειάζονται, το γεννούν μέσα τους. Δύναμη, αντοχή, πίστη. Κι όταν ο κόσμος τις παρεξηγεί για ψυχρές, στην πραγματικότητα πονάνε πιο βαθιά απ’ όλους. Ο πόνος τους είναι γνώριμος. Δεν τις τρομάζει. Τις θυμίζει απλώς ποιοι τις πλήγωσαν και γιατί δεν θα αφήσουν κανέναν να το ξανακάνει.
Αυτές οι γυναίκες δεν ψάχνουν ήρωες· είναι οι ίδιες οι ήρωές τους. Θα πέσουν, θα ματώσουν, θα ορκιστούν πως τελείωσαν – κι όμως, την επόμενη μέρα θα ξανασταθούν. Δεν τις κρατά τίποτα κάτω. Ούτε προδοσία, ούτε φόβος, ούτε μοναξιά. Γιατί έμαθαν να ελπίζουν, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει τίποτα γύρω τους που να θυμίζει ελπίδα.
Και στο τέλος, αυτό είναι το μεγαλείο τους: ακόμα κι όταν η ζωή δεν τους φέρθηκε όμορφα, εκείνες συνέχισαν να πιστεύουν στην ομορφιά της. Και να την ψάχνουν, σε κάθε μικρή στιγμή.
