Γράφει η Ματίνα Νικάκη – MaGio
Δεν είναι που θέλω να θυμάμαι, είναι που θέλω να μη ξεχνάω με το θυμό του γαμωτο που με πιάνει, να πάψω να αυτοκαταστρεφομαι. Τι εννοώ; Ο λόγος για το γυναικείο προνόμιο των αυτοάνοσων νοσήματων και άλλων παθήσεων που προκύπτουν κι αναρωτιέσαι, γιατί σ’ εσένα, μα τόσο νέα;
Δυστυχώς δεν είμαι μόνη μου σ’ αυτό το στίβο. Σας ξέρω όλες σας, μία προς μία.
Εσένα που προσπαθείς να είσαι εκεί για όλους.
Εσένα που δε θες να χαλάς χατίρια.
Εσένα που παλεύεις να σώσεις ότι δε σώζεται.
Εσένα που σωπαίνεις για τα παιδιά σου.
Εσύ που δε θες να ξεβολεψεις κανένα.
Και όλο λες ας τεντώσω το τομάρι μου λίγο ακόμα, αντέχω.
Εγώ θα καταπιω τα σκοτάδια όλων και θα τα γυρίσω πίσω φως, εγώ εγώ εγώ….
Ημαρτον. Λυπήσου τον εαυτό σου κορίτσι μου, φτάνει.
Η γυναίκα είναι προγραμματισμένη για να είναι ευγενική, όχι για να θυμώνει. Προσπαθώντας να διαχειριστείς τα συναισθήματα των άλλων ασυνείδητα αγνοείς τα δικά σου, προκαλώντας στον εαυτό σου στρες που αργότερα πληγώνει το σώμα σου.
Τη στιγμή εκείνη λοιπόν που το ρολόι σου χτυπήσει ώρα μηδέν, που είσαι πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου, του χειρουργείου και το δάκρυ σου τρέχει βουβό, χωρίς ούτε ένα λυγμο να μπορείς να βγάλεις, χωρίς κανένα δίπλα σου, τράβα το αναθεματισμενο το χειρόφρενο και πες, “ΩΣ ΕΔΏ, ΑΡΚΕΤΆ!”
Γι αυτούς που αγαπώ πρέπει να είμαι καλά.
Για να είμαι δίπλα τους πρέπει να φροντίσω εμένα.
Γιατί έχω τόσα ακόμα να ζήσω, γιατί μου αξίζει να χαμογελάω στην τελική.
Μετρώντας στο κορμί μου πέντε αυτοάνοσα, αυτό που κατάλαβα τελικά είναι πως είχα ξεχάσει εμένα, πως με είχα τιμωρήσει χωρίς να φταίω για κάτι και τέλος πως είχα ξεχάσει να ζήσω.
Αγάπα σε, σαν πολύτιμο θησαυρό!
Είσαι ένας άγγελος μέσα σ’ αυτή την κόλαση.
Τράβα μια κόκκινη γραμμή και κάνε το αυτοάνοσα σου αφετηρία για την αυτόφροντίδα σου!
Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ηρεμήσει και απλά ζήσε και για σένα, χωρίς να νιώθεις ενοχές γι αυτό!