Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Ακούς συνεχώς τους ανθρώπους να λένε:
«Μη φοβάσαι, κάνε κουράγιο, κάνε υπομονή, δείξε αντοχή, είσαι δυνατή εσύ».
Και μέσα σου χαμογελάς.
Χαμογελάς πικρά, γιατί σε θεωρούν δυνατή τόσο, που αντέχουν να σε πληγώνουν.
Χαίρονται να δακρύζεις.
Σε βλέπουν σιδερένια.
Όλοι νομίζουν ότι το δικό σου μέταλλο είναι τέτοιο, που δεν θα χρειαστεί ποτέ τη βοήθεια κανενός.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν άνθρωποι πιο αδύναμοι απ’ ό,τι δείχνουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν χωρίς να το δείχνουν.
Μέσα σε αυτούς, ίσως να είμαι κι εγώ. Ή εσύ.
Όλοι κάτι κρύβουμε.
Ίσως να είναι άλλοι, φτωχά αδύναμοι, που με την ασπίδα στα χέρια παλεύουν να δείξουν αθάνατοι.
Μα τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Δεν υπάρχει αθανασία.
Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από το “τώρα”.
Ζήσε το “τώρα”.
Ζήσε το “σήμερα”.
Το “χθες” ας μείνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Το “αύριο” ας μην το συζητήσουμε.
Ας μην το ξέρουμε.
Ας μην το μάθουμε.
Ας μην το κυνηγήσουμε.
Ας το αφήσουμε να περιμένει.
Κι αν έρθει, καλώς να δεχτούμε.
Η κάθε μέρα έχει τη δική της αξία.
Η κάθε ώρα, η κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό είναι αυτό που έχουμε μπροστά μας.
Είναι το μόνο που μπορούμε να εμπιστευτούμε πια.
Η ζωή μας κυβερνά.
Δεν μας χρωστά τίποτα.
Κάνει τα δικά της κουμάντα και το δικό της αλισβερίσι με το οξυγόνο μας.
Ας μην την κοντράρουμε,
αλλά μην πιστέψει πως τη φοβόμαστε κιόλας.
Δουλειά της, και δουλειά μας!
