Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Αποτελεί τάση κάποιων ανθρώπων να μην αποκαλύπτουν από την αρχή τα συναισθήματα τους ή να εμφανίζονται συγκρατημένοι. Παρουσιάζεται δε, ως απόλυτα λογικό και κρύβεται συνήθως πίσω από την δικαιολογία του: «έδωσα πολλά κάποτε, μα προκοπή δεν είδα» . Επομένως, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Χτίζουν προστατευτικά τείχη και περιμένουν να δουν (μετά από πολλά τσεκαρίσματα) αν αξίζει να «δώσουν» πράγματα σε μια σχέση. Ενώ όμως είναι συγκρατημένοι οι ίδιοι, περιμένουν από την άλλη πλευρά να δώσει το κάτι παραπάνω, για να την εμπιστευτούν, λες και η άλλη πλευρά δεν είχε παρελθόν ή κακές εμπειρίες.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η μερίδα των ανθρώπων ακολουθεί μια συγκεκριμένη «τακτική» με αμφίβολα αποτελέσματα, τα οποία δεν φέρνουν στην επιφάνεια τον πραγματικό μας εαυτό. Είναι λογικό λοιπόν οι άλλοι, έχοντας εσφαλμένη εικόνα για μας, να μην έχουν την δυνατότητα να μας προσεγγίσουν για να μας γνωρίσουν καλύτερα .
Η ουσία είναι ότι με στρατηγική ή τακτική, δεν πας στον έρωτα αλλά σε πόλεμο, και μάλιστα με καθορισμένο τέλος. Ουσιαστικά είναι σαν να περιμένεις τη λάθος κίνηση του άλλου, για να δικαιώσεις τους φόβους και την τακτική σου. Να πεις δηλαδή «καλά έκανα που δεν αφέθηκα, γιατί τώρα έγινε αυτό ή εκείνο το συμβάν κτλ, κτλ». Άρα «ευλογείς τα γένια σου» και όλα καλά. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία!
Στις σχέσεις τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Από την στιγμή που επιλέγεις έναν άνθρωπο, ξεχνάς το παρελθόν σου αλλά και τις δευτέρες σκέψεις. Λες αυτό που αισθάνεσαι, από σκέψη μέχρι συναίσθημα, και περιμένεις να δεις αν και ο άλλος αισθάνεται το ίδιο. Το να ξεκινάς με «στρατηγική», είναι σαν να ξέρεις μέσα σου ότι αυτό που πας να δημιουργήσεις δεν θα πάει καλά, άρα είσαι μονίμως σε επιφυλακή.
Κάνεις δεν μπορεί να σου εγγυηθεί το μέλλον σε μια σχέση, πόσο μάλλον σε ένα γάμο. Καλύτερο όμως είναι να ζεις όπως επιθυμείς, χωρίς να σκέφτεσαι το μετά. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει στην ώρα του . Μην το προκαλείς μια ώρα αρχύτερα.
