Δεν χρειάζεται πάντα να ξέρεις πού θα πας, αρκεί να ξέρεις ότι δεν θέλεις να είσαι εδώ.

Γράφει η Αριάδνη

Επιλογές. Η ζωή μας είναι οι επιλογές μας.

Τις δουλειές μας, τις σχέσεις μας (φιλικές ή ερωτικές) εμείς τα επιλέγουμε όλα μια δεδομένη στιγμή κι εμείς τα στηρίζουμε και τα συντηρούμε, για το όποιο χρονικό διάστημα ή επ’ αόριστον.
Κάποια γιατί τα θέλουμε πολύ και τα γουστάρουμε.
Κάποια άλλα από συνήθεια ή κόλλημα ή υποχρέωση ή καθήκον ή φιλότιμο ή παραίτηση ή φόβο ή..

Μπορεί να υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί λόγοι (ανάλογα με τη φάση της ζωής του), που ο καθένας μας μένει σε μια δουλειά ή σε μια σχέση που δεν τον καλύπτει, που δεν τον ευχαριστεί.

Μέχρι τη στιγμή βέβαια που θα γίνει κάτι και θα σε ξυπνήσει από το λήθαργο που βρισκόσουν.

Κάτι που θα ταράξει τις ισορροπίες σου και τα ήρεμα νερά της ταχτοποιημένης ζωής σου.
Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που φεύγει ή μια κατάσταση που σε κάνει να πιάσεις πάτο.
Ακόμη και δυο λεξούλες που σε απαξιώνουν μπορεί να σου δώσουν μια σφαλιάρα και να σε ξυπνήσουν.

Το θέμα δεν είναι τι ακριβώς θα “ανακατέψει” τόσο πολύ τα νερά, αλλά το ότι τότε θα σου σπάσει τα ρουθούνια μια μυρωδιά σαν από μούχλα ή σαν αυτή που αναδύεται στα έλη καθώς είναι σκεπασμένα με εκείνη την πράσινη γλίτσα.

Θα κοιτάξεις γύρω σου και θα αναρωτηθείς, τι γυρεύεις εδώ;

Πώς ήρθες; Πώς έφτασες; Και γιατί στην ευχή μένεις;

Πώς είσαι; Πώς έγινες; Και το κυριότερο, γιατί δεν αλλάζεις;

Και τότε είναι που θα θυμηθείς όλα τα όνειρα που άφησες μισά, για ένα αύριο που ποτέ δεν ήρθε.
Τότε είναι που θα πνίγεσαι καθώς θα σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να πάρεις σύνταξη από αυτή τη δουλειά ή να γεράσεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Τότε είναι που θα μάθεις (αν δεν το γνωρίζεις ήδη) πως δεν χρειάζεται να ξέρεις πού θα πας, φτάνει που ξέρεις ότι δεν θέλεις να είσαι εδώ.

Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που θα αποφασίσεις πως τελικά το αύριο, εσύ θα το φέρεις!