Γράφει η Αριάδνη
Και ίσως το δυσκολότερο μάθημα που θα σου διδάξει αυτή η ζωή είναι ότι τελικά η αγάπη δεν φτάνει. Δεν φτάνει να αγαπάς, πρέπει και να σε αγαπάνε. Δεν φτάνει να αγαπάς και να σε αγαπάνε χρειάζεται να σε αγαπάνε και με τον ίδιο τρόπο. Με τον τρόπο που εσύ αναγνωρίζεις, αντιλαμβάνεσαι και γι’ αυτό σε καλύπτει.
Με εκείνον τον τρόπο που δεν αισθάνεσαι ότι κάτι σου λείπει αλλά ούτε και ότι σου περισσεύει (αν και, μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να σου περισσεύει και να σε πνίγει η αγάπη). Γίνεται όμως, μου το έχουν πει. Εκείνο που ξέρω πολύ καλά από την άλλη είναι πώς γίνεται να σου λείπει, να μη σου φτάνει.
Πώς γίνεται να την τραβάς από δω κι από κει σαν μια μικρή κουβέρτα που είναι αδύνατον να σε σκεπάσει. Πώς γίνεται να κουλουριάζεσαι και να συρρικνώνεσαι μπας και καταφέρεις να σε ζεστάνει. Δεν το καταφέρνεις όμως, πνίγεσαι, ασφυκτιάς έτσι κουλουριασμένος. Θέλεις να απλωθείς, να ανασάνεις..
Την αγάπη ψάχνουμε όλοι μας, έτσι όπως ο καθένας την ορίζει, και η αρμονία δημιουργείται όταν βρίσκονται δύο άνθρωποι που αγαπούν με τον ίδιο τρόπο. Όταν δεν χρειάζεται να ”κρατήσουν” την αγάπη τους από φόβο μη τυχόν και πνίξουν τον άλλον αλλά ούτε και να αισθάνονται ελλιπείς γιατί δεν μπορούν να του προσφέρουν ό,τι χρειάζεται. Και αυτό το μεταξύ τους ”αλισβερίσι” να καλύπτει απόλυτα συναισθηματικά και τους δύο.
Δύσκολο, θα μου πεις. Ναι.
