Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ο χρόνος κυλάει, οι μέρες περνάνε, τα λεπτά χτυπάνε στους δείκτες του ρολογιού σαν τα κύματα της θάλασσας που έρχονται και φεύγουν σαν την σφαίρα που φεύγει από την κάνη του όπλου. Τόσο γρήγορα, τόσο καυστικά.
Έτσι νομίζεις πως περνάνε και οι πληγές σου. Εκείνες που το κόψιμο έπιασε κόκαλο. Εκείνες που δεν παίρνουν γιατρειά…
Νομίζεις πως θα περάσουν και όλα θα γίνουν όπως πριν. Είναι όμως εκείνες οι πληγές που δεν κλείνουν ποτέ και πάντα θα μένουν χαραγμένες στο δέρμα σου να στις θυμίζουν.
Φοράς το μεγαλύτερό σου χαμόγελο και προχωράς με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια να κοιτούν τον ουρανό.
Είσαι και πάλι δυνατός μέχρι να μείνεις μόνος και το δάχτυλό σου να πάει πάλι να ξύσει την πληγή. Εκεί όπου ο ήλιος φεύγει και βγαίνει το φεγγάρι για να φωτίσει την όμορφη νύχτα και μαζί με εκείνη και εσένα.
Όμως εκεί εσύ έχεις ήδη νιώσει την βαθιά πληγή σου, οι αναμνήσεις τρέχουν, το μυαλό σου γυρνάει και δεν σ’ αφήνει να ξεχάσεις γιατί το αίμα σου κυλάει ακόμα πιο γρήγορα στις φλέβες σου και η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει. Ακούγεται τόσο δυνατά σαν να έχει βγει έξω από το στέρνο σου και να θέλει να την κρατήσεις για να μην σπάσει.
Τα δάκρυα ήδη ξεκίνησαν να τρέχουν στο παγωμένο σου βλέμμα. Σαν εκείνο που δεν ξέρει τι έχει συμβεί και προσπαθεί να κοιτάξει μα έχει ξεχάσει πως δεν βλέπει πια.
Τελείωσαν όλα με μια πληγή για πάντα ανοιχτή, με το σημάδι της αφημένο στο κορμί σου, να σου θυμίζει πως η έκρηξη εκείνης της νύχτας πέρασε από πάνω σου και σε σημάδεψε για πάντα.
Το χαμόγελο σου θα έρθει ξανά μα η πληγή θα μένει να σου θυμίζει εκείνα που ήρθαν και την άνοιξαν.
Τόσο γλυκά, τόσο καινούργια, τόσο ξεχωριστά, σαν να έβλεπες πάλι για πρώτη φορά.
Εκείνο το πάντα της πληγής σου θα είναι εκεί, εκεί όπου το άφησες.
Δεν ξεχνιούνται όλα αγάπη μου σαν να μην πέρασαν ποτέ.
Δεν ξεχνιούνται…
