Γράφει η Λέλα Σακήλια
Μάθαμε να φεύγουμε όμορφα.
Να εξηγούμε, να απολογούμαστε, να κλείνουμε κύκλους με ωριμότητα.
Να δίνουμε “αντίο” με αξιοπρέπεια, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν φέρθηκαν ποτέ με αξιοπρέπεια σε εμάς.
Μόνο που ξέρεις κάτι;
Δεν το αξίζουν όλοι.
Δεν δικαιούνται όλοι το “αντίο”.
Ούτε την εξήγηση.
Ούτε το χρόνο που χρειάζεται για να εξηγήσεις το γιατί έφυγες, όταν εκείνοι δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να καταλάβουν γιατί πόνεσες.
Γιατί το “αντίο” είναι πράξη φροντίδας.
Και δεν φροντίζεις κάποιον που σε πλήγωσε χωρίς τύψεις.
Δεν χρωστάς εξηγήσεις σε ανθρώπους που σε πήραν δεδομένο, που σε έκαναν να νιώσεις λίγο, που δεν ρώτησαν ποτέ αν είσαι καλά.
Αν κάποιος θέλει να μάθει γιατί έφυγες,
ας τολμήσει να ρωτήσει.
Ας ψάξει να βρει την αλήθεια — όχι από περιέργεια,
αλλά από ενσυναίσθηση.
Μέχρι τότε;
Σώπα.
Και φύγε.
Η σιωπή, καμιά φορά, λέει περισσότερα απ’ όλα τα αντίο μαζί.
Και είναι το μόνο που αξίζει σε κάποιους.
Τίποτα λιγότερο.
Τίποτα περισσότερο.
