Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Τα ταξίδια του μυαλού, είναι για έναν, νόμιζε μέχρι να τον γνωρίσει. Μέχρι που το “εγώ” της, έγινε “εμείς” και τα ταξίδια του μυαλού, έγιναν για δύο.
Της άνοιξε πόρτες που δεν είχε χτυπήσει ποτέ και μονοπάτια που δεν είχε περπατήσει.
Της έδειξε εικόνες, ζωγραφισμένες με χρώματα που άνοιγε η καρδιά της και πλημμύριζε συναισθήματα. Η αγκαλιά της, άνοιγε για να χωρέσει εκείνος και μόνο.
Μια τέτοια αγάπη είχε ονειρευτεί. Έναν τέτοιο έρωτα ήθελε να ζήσει. Να χάσει το μυαλό της από έρωτα και να χτυπά η καρδιά της μόνο για εκείνον.
Κούμπωναν οι ανασφάλειές της, με έναν τρόπο που μόνο εκείνος καταλάβαινε, κι εκείνη παραδόθηκε σε αυτόν τον έρωτα.
Κι εκείνος, πήρε αγάπη, ασφάλεια και νοιάξιμο που τόσο του έλειπαν. Να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να χαμογελάει μόνο, αυτό ζητούσε. Να την κρατάει αγκαλιά κι εκείνη να παραδίνεται.
Κι όλα αυτά, αποφάσισε να της τα πάρει πίσω, σε μια απότομη στροφή του δρόμου, ό,τι απλόχερα της χάρισε, το πήρε πίσω. Χωρίς γιατί, χωρίς εξηγήσεις.
Τελείωσε ο έρωτας.. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα, την άφησε να τον κοιτά να απομακρύνεται χωρίς να γυρίσει να δει ποτέ το βλέμμα της.
Την άφησε να ισορροπεί σε εκείνο το “εμείς” και να ζει με τις ενοχές της για έναν έρωτα κάλπικο που της πήρε το μυαλό.
Καμία άλλη εξήγηση δεν μπόρεσε να δώσει. Ένας έρωτας φτηνός και κάλπικος, με εσένα, να φεύγεις γι’άλλες περιπέτειες.
Κι εκείνη, ξεχασμένη στο “εμείς”.
