Αντέχω και μόνη, μα προτιμώ μαζί σου!
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Δεν είμαι αυτό που λένε “πριγκίπισσα”, ποτέ δεν ήμουν. Με θυμάμαι πάντα να παλεύω για τα θέλω μου, να σημαδεύω τα όνειρά μου, να κυνηγάω στόχους. Με θυμάμαι να πέφτω, να ματώνω, μα να σηκώνομαι.
Με θυμάμαι να μην το βάζω κάτω, να επιμένω, να προσπαθώ, να μην εγκαταλείπω.
Δεν είμαι αυτό που λένε “πριγκίπισσα”, ποτέ δεν ήμουν. Έχω μάθει να πατάω στα πόδια μου, να ορίζω τη ζωή και τη μοίρα μου και να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες και τα εμπόδια με μόνο όπλο τα δικά μου χέρια. Έχω μάθει να με πιστεύω και να μ’ εμπιστεύομαι.
Έμαθα μόνη. Μπορώ και μόνη. Αντέχω και μόνη, μα προτιμώ μαζί σου.
Δεν είναι αδυναμία να θέλω να κουρνιάζω στα χέρια σου, να γίνομαι κουβάρι, μικρή, σχεδόν αόρατη. Δεν είναι αδυναμία να ηρεμώ με τους χτύπους της καρδιάς σου. Δεν είναι αδυναμία να αφήνομαι να με ταξιδέψεις χωρίς να ρωτάω το πού. Δεν είναι αδυναμία να είσαι η αδυναμία μου. Δεν είναι αδυναμία, γιατί δεν είσαι ανάγκη, αλλά επιλογή μου.
Δεν είμαι αυτό που λένε “πριγκίπισσα”, ποτέ δεν ήμουν, μα μ’ αρέσει που είσαι εδώ, μ’ αρέσει να γίνομαι παιδί στα μάτια σου, μωρό στα χέρια σου, έρωτας στην καρδιά σου. Ναι, μπορώ και μόνη, μα προτιμώ μαζί σου.