Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι πήγε στραβά.
Πολλές φορές απόρησα, που ενώ σε αγάπησα τόσο πολύ, δεν μπόρεσα να στο δείξω ή απλά δεν μπόρεσες να το καταλάβεις.
Πόση αγάπη μπορεί να ξεχειλίσει από μια καρδιά;
Πόση λαχτάρα κρύβει ένα βλέμμα;
Πόση ένταση έχει ένα άγγιγμα;
Είναι ερωτήματα που δεν έχουν συγκεκριμένες απαντήσεις.
Στο είπα πολλές φορές, αλλά δεν μπορούσε, δεν ήθελε, αυτός ο ενοχλητικός και εμμονικός εαυτός σου να καταλάβει, να αφεθεί.
Είναι που δεν με άφησες να σε αγαπήσω όπως ξέρω εγώ, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εμπόδια, χωρίς κανόνες και ερωτήματα.
Λυπάμαι αλλά δεν αντέχω άλλο έναν έρωτα με περιοριστικά μέτρα.
Χωρίς εκπλήξεις και αγωνία, μόνο προϋποθέσεις και συγκεκριμένες συγκυρίες που πρέπει να πληρούνται για να είσαι ικανοποιημένος.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω το κενό σου.
Αυτό που ήθελες με τις συμπεριφορές σου να πετύχεις. Ένας παροξυσμός μπερδεμένος συναισθημάτων ήσουν και εμείς, ζούσαμε απλά στα όρια.
Εκεί που για λίγο αφηνόσουν και για λίγο σ’ αγαπούσα, όπως ξέρω εγώ.
Έντονα, χωρίς όρια, παθιασμένα… ένα φυτίλι έτοιμο να ανάψει ανά πάσα στιγμή, μόνο για εσένα.
Εσύ όμως, φοβάσαι την φωτιά καθώς δεν μπορείς να την ελέγξεις. Σωστά;
