Αφού δεν ήσουν ποτέ για τα πολλά γιατί τα ζήταγες;

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Να σου πω.

Κάτσε λίγο σε παρακαλώ να κουβεντιάσουμε δυο πράγματα τελευταία που σε θέλω.

Όχι μη στραβώνεις να χαρείς. Άλλωστε θα είναι οι τελευταίες λέξεις που θ’ ακούσεις από μένα.

Ας πούμε ότι παίζουμε τον επίλογο της σχέσης μας και θα συμφωνήσεις πως μετά από τόσο που ερωτευτήκαμε αξίζει να της δώσουμε το τέλος που της αρμόζει και να μην την ξεπετάξουμε έτσι απλά.

Αν σε ρωτούσε κάποιος τι πήρες απ’ αυτή τη γυναίκα όλο αυτό το διάστημα που ήσασταν μαζί, τι θα έλεγες; Απλά πες το ακόμη κι αν δεν είναι κολακευτικό για μένα. Τώρα που έχεις νεύρα. Μην ψάξεις περίτεχνες λέξεις.

Ναι ξέρω τα έδινα όλα στο πολύ κι αυτό σε κούρασε. Πνίγηκες. Έχεις κι εσύ τα δίκια σου. Πολλά ζητούσες κι εσύ όμως από την αρχή. Πολλή αγάπη, πολύ ενδιαφέρον, να κόψω τα πολλά-πολλά με τον υπόλοιπο κόσμο, να περνάμε πολύ ώρα μαζί -και όλη τη μέρα αν ήταν δυνατόν-, να κάνουμε πολύ έρωτα. Μόνο να μιλάμε για μας πολύ δεν ήθελες. Πίστευες πως η λεκτική επικοινωνία -όταν διαφωνούσαμε για κάτι- ήταν γκρίνια.

Κι ακόμη κι αν ήταν, πώς θα λύναμε τις διαφωνίες μας για να μη φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; Με σήματα καπνού; Ναι γίνομαι ειρωνική το ξέρω, αλλά είναι επειδή τόσα χρόνια εγώ προσπαθούσα πολύ να μπω στο μυαλό σου για να καταλάβω τι δε μου λες. Για να σου απαντήσω με πολλές πράξεις και να πάρω τα νεύρα σου, που με έκαναν πάντα να ψάχνω τι μαλακία έχω κάνει, κι εσύ πετούσες χαρταετό. Ναι είχα γίνει ανασφαλής το ξέρω.

Αν έφταιγες που είχα νεύρα; Όχι αποκλειστικά. Είναι και η μαγιά τέτοια. Αλλά δεν έσκυψες ποτέ να ρωτήσεις μια φορά γιατί έχω νεύρα. Παρά μόνο δεν ήθελες να ασχοληθείς μαζί τους. Μαζί με όλα τα πολλά έχει και νεύρα το πακέτο. Έχεις δει κανένα χάμστερ να γυρίζει τον τροχό σε slow motion; Πώς γίνεται όλα στο πολύ και ιδιοσυγκρασία ζεν; Άλλοι τις λένε δυναμικές γυναίκες και εγώ σου λέω μπαρούφες! Νευρόσπαστα είμαστε. Κι αυτό πολύ όμως.

Και σε ρωτάω λοιπόν, αφού δεν ήσουν ποτέ για τα πολλά γιατί τα ζήταγες; Τι έκανες ουσιαστικά γι’ αυτή τη σχέση για να πιστεύεις πως σου άξιζαν; Πόσο πολύ ήθελες αυτά τα πολλά και ποια προσπάθεια κατέβαλες να μην τα χάσεις;

Ναι ξέρω, δυο χέρια χτυπάνε παλαμάκια.

Τα πολλά ή το πολύ ποτέ δεν ήταν το πρόβλημά μας.

Το πρόβλημά μας ξεκινούσε όταν έκλεινε αυτή η στρόφιγγα του πολύ και σ’ άφηνε πολύ διψασμένο.

Και τώρα που κρατάω το πολύ και τα πολλά για μένα σε χαιρετώ στρατιωτικά και πήγαινε να κάνεις τον λοχία σε άλλο φανταράκι. Ελεύθερος! Πολύ!