Αφεντικό στο χρόνο σου, να είσαι μόνο εσύ

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Και σαν τυφώνας από μέρη μακρινά, μες στη θάλασσα αρχίζει ο χορός. Άνεμος ερωτοτροπεί με το νερό. Το νερό λικνίζεται στους ρυθμούς και τις πιρουέτες του.

Η ζέστη ζηλεύει κι αρχίζει το κλάμα. Η υγρασία δε σ’ αφήνει ν’ απολαύσεις τη σκηνή. Ο χορός μαγευτικός, σπινθηροβόλος, στρόβιλος συναισθημάτων…

Είσαι μακριά. Πώς να πας στην άκρη του ωκεανού;

Με καράβι;

 Θα βουλιάξει.

Με αεροπλάνο;

Θα σπάσουν τα φτερά. Ο αέρας θα νευριάσει, δε του αρέσουν τα κρυφοκοιτάγματα. Είναι εγωιστής. Η μόνη λύση;

Να κλείσεις τα μάτια… Φέρε τη γεύση της αλμύρας στα χείλη, τον ήλιο που σε κάνει να λιώνεις και τα διστακτικά βότσαλα. Τα βότσαλα τη θέλουν τη δροσιά. Η θάλασσα όμως, όταν θυμώνει διώχνει τα βότσαλα μακριά της. Δε θέλει παρέα, είναι μοναχική σα γέρος καπετάνιος σ’ ένα εγκαταλελειμμένο καράβι.

Και σαν ανοίξεις τα μάτια, σαν δεις πως όλα ήταν στο μυαλό, πιάσε δουλειά! Μην αφήνεις το χρόνο γι’ αφεντικό… Πέρνα το δρόμο χωρίς δισταγμό. Η πυξίδα θα σπάσει με τόσους προορισμούς…

LoveLetters